Te traag opgebouwd

Pascal Engman, schrijver van onder andere het boek Patriotten en Vuurland, werkte jarenlang als journalist voor de Zweedse avondkrant, Expressen. Na bedreigingen aan zijn adres en aan dat van zijn collega’s, besloot Engman tot een carriëreswitch. Met het boek Vuurland levert Engman het eerste deel van een trilogie af rondom rechercheur Vanessa Frank.

Vanessa Frank werkt als teamchef bij de “Nova-groep,” een eenheid die zich richt op de georganiseerde misdaad. Op dit moment is zij echter op non-actief gesteld. Het valt haar niet gemakkelijk om haar dagen in te delen en zij onderhoudt toch de contacten met personen die met haar werk te maken hebben. Engman weet op een prachtige manier weer te geven dat Vanessa niet weet wat zij met haar vrije tijd aan moet:

“de lege hoekjes in je leven meubileren.”

Vanessa wordt gevraagd als vrijwilligster bij de opvang van jonge vluchtelingenmeisjes. In eerste instantie voelt zij hier niet veel voor, maar zij neemt toch Natasja onder haar hoede. Natasja, alleen in Zweden, heeft ondanks alles een optimistische kijk op het leven. Engman geeft, in de persoon van Natasja, een beeld van hoe het is als je gevlucht bent en in een vreemd land terecht komt. Dit is kenmerkend voor vele Scandi-thrillers, waar eigenlijk altijd wel een maatschappelijk thema aangekaart wordt. Dít geeft zo’n boek net iets meer, zolang het niet de overhand krijgt. Engman heeft hier de juiste dosering weten te kiezen: vluchtelingen en mensenhandel worden besproken, zijn deel van het verhaal, maar zonder wetenschappelijk te worden.
Als Natasja op een dag blijkt te zijn verdwenen, zet Vanessa zich voor 1000% in om haar terug te vinden. Hiervoor dient zij af te reizen naar Chili.
Vanessa wordt gelanceerd als zijnde de hoofdpersoon in deze trilogie. Zij komt echter maar matig uit de verf. Je krijgt als lezer niet echt een beeld van haar en daardoor ook geen band. Het gedeelte waar Vanessa bij de psycholoog zit, lijkt veelbelovend, maar wordt helaas niet verder door Engman uitgewerkt.
Sterker nog, het lijkt wel alsof niet Vanessa de “leading part” heeft, maar Nicolas Paredes. Nicolas speelt een zeer grote rol in dit boek en als lezer krijg je meer over hem te weten dan over Vanessa. Niet alleen over zijn daden, maar ook over zijn persoonlijke kant.
De schrijfstijl van het boek maakt het boek prettig te lezen. Het verhaal is opgebouwd in diverse delen, die weer bestaan uit korte hoofdstukken. De zinnen zijn niet al te lang en zijn niet doorspekt met moeilijk taalgebruik. Het wisselen van perspectief en locaties heeft Engman duidelijk aangegeven en zorgt, ondanks de vele personages en locaties, niet voor verwarring bij de lezer.
Mijn verwachtingen omtrent dit boek waren hoog gespannen. Ik verwachtte een spannende thriller met een goede onderhuidse spanning. Helaas heeft Engman dit niet waar weten te maken. Aan het verhaal op zich mankeert het niet, maar Engman bouwt te traag op, waardoor de aandacht verslapt. Dat is jammer, want uiteindelijk weet hij die spanning wel op te bouwen en wordt het moeilijk het boek weg te leggen.
Tevens is het duidelijk dat Engman zich heeft verdiept in criminele organisaties en dat hij de locaties die hij omschrijft kent. Dit heeft een meerwaarde, omdat het boek hierdoor meer tot leven komt, beeldender wordt.
Samengevat is het boek prima om te lezen, mits je het geduld hebt om door het trage gedeelte heen te lezen en vervolgens te genieten van een knallende finale. Het is Engman in elk geval gelukt mij, ondanks de trage start, nieuwsgierig te laten zijn naar het tweede deel van deze trilogie in de hoop meer over Vanessa te weten te komen.