Voor de tweede keer genieten

Is het tweede dagboek van Hendrik Groen verrassend? Nee, dat niet. Is dat erg? Nee, absoluut niet. Hendrik neemt je weer moeiteloos mee in zijn dagelijks bestaan in het bejaardentehuis, zijn uitstapjes met Omanido en het wel en wee van hemzelf en de andere leden van Omanido. Het voelt alsof je hen een beetje kent, je raakt begaan met ze.

Aan het begin legt Hendrik uit waarom hij een jaar lang geen dagboek bij hield. Hij had er even geen zin meer in Door ondermeer het overlijden van Eefje.Toen bleek dat hij het toch miste om zijn belevenissen op te schrijven, pakte hij de draad weer op en gelukkig maar!

Net als bij zijn eerste dagboek wist Hendrik mij nu ook te bekoren. Geregeld betrapte ik mezelf tijdens het lezen op een glimlach of zelfs hardop lachend.

Hendrik schroomt ook dit keer niet om bepaalde, mogelijk gevoelige, onderwerpen aan te kaarten.

Kortom, een heerlijk boek om te lezen met zeker hier en daar stof tot nadenken, over bijvoorbeeld hoe het is gesteld met de zorg in Nederland. Geen enkel moment wordt het echter zwaar op de hand, doordat Hendrik er op zijn eigen droge wijze tegen aan kijkt.