stroom van gedachten

Dit boek gaat over één slapeloze nacht in het leven van een man, die getrouwd is en 2 kinderen heeft.
Zijn gedachten dwalen van het ene naar het andere.
Het boek heeft geen hoofdstukken.
Er staan heel rake observaties in, goeie omschrijvingen, allerhande overpeinzingen.
Maar het is te veel. Het gaat maar door en het gaat maar door. Er blijft niets specifieks van hangen, eigenlijk.

Begin van het boek:
“Zoals dit dikwijls gebeurt, ben ik van iets wakker geworden. Duidelijk heb ik in mijn slaap het toeten van een zeeschip gehoord. Het moet zeer luid geweest zijn want tenslotte kan men de hele dag door vanuit de richting van de haven stoomfluiten horen. Zelfs boven op het laken is het klam-warm. Deborah heeft vergeten het laken uit te kloppen deze morgen, want de zandkorreltjes die er van eergisteren toen wij naar zee zijn geweest, nog in liggen, kleven aan mijn rug.”
Einde van het boek:
“Reeds begint er licht in de lucht te komen. Tegen de morgen worden de dromen heviger. Nu en dan vliegt er reeds een vogel. Wat is een vogel een vreemdsoortig dier. Vroeger vond ik een vogel niet mooi. Zelfs boven op het laken is het klam-warm. De zandkorreltjes die Deborah er heeft vergeten uitkloppen en die nog in bed liggen van de nacht nadat wij naar zee zijn geweest, prikken en kleven aan mijn rug.”
(de bijna laatste zin)

Flaptekst:
“De vadsige koningen verscheen in 1961 als het romandebuut van de jonge Vlaamse schrijver Hugo Raes. Onmiddellijk werd het boek begroet als een verrassend werk, dat als geen ander de verwarde naoorlogse tijdsgeest en de overgang naar de rumoerige jaren zestig uitbeeldde in een gedurfde, dynamische, nieuwe stijl.”

Hugo Raes, vandaag totaal vergeten, was in de jaren '60 en '70 van de vorige eeuw een bekend schrijver.
In 1998 werd het boek heruitgegeven, met een voorwoord van Paul De Wispelaere.
Die uitgave heb ik nu gelezen.

Het gaat hier om “stream of consciousness” (stroom van bewustzijn), een romantechniek die ondertussen al wel meerdere malen is gebruikt.
Als men dat in Vlaanderen een totaal nieuwe stijl noemde, in de zestiger jaren, dan bewijst dat alleen maar dat men hier nog niet veel gewend was.
Virginia Woolf deed dat met haar “Mrs. Dalloway” zo veel eerder en zo veel beter.

Het boek is niet slecht geschreven, maar Hugo Raes de Vlaamse Reve noemen (wat sommige deden) is echt wel overdreven.
Bij Reve is er tenminste humor te vinden.
Dat mis ik in De vadsige koningen.