Fin de siècle

Citaat: "Ook de voordeur sloeg rammelend dicht en zij stond op straat. Een stortregen plaste stromend neer en de gierende wind rukte haar mantel op en sloeg haar als met vochtige gesels in het gelaat. Het was haar onmogelijk tegen die woeste kracht in te gaan en zij wendde zich om en liet zich doelloos voortstuwen door de storm, die haar in de rug vloog als een reusachtige vampier, met brede, verscheurende klauwen. "

Deze roman wordt terecht een klassieker genoemd. Het lezen van dit boek is puur genieten, omdat Couperus zo'n prachtige taal hanteert. Je wordt, als lezer, ondergedompeld in de wereld van de burgerij, op het einde van de 19e eeuw, in Den Haag. Verschillende families worden gevolgd. Hun leven lijkt alleen maar te bestaan uit visites afleggen, feestjes bouwen en naar de opera gaan. Maar gaandeweg merk je dat toch niet iedereen in dat wereldje zo gelukkig is. Is het dan allemaal schijn? Ook Eline Vere, die overal een graag geziene gaste is, blijkt niet zo vrolijk en zorgeloos als je op het eerste gezicht zou denken. Zij heeft een onbestemd gevoel van een of ander naderend onheil. Zij gelooft in het noodlot en lijkt daardoor haar geluk steeds weer te verspelen. Zware melancholische buien verhinderen haar om van het leven te genieten. Je zou denken dat het komt omdat een vrouw in die tijd echt wel weinig mogelijkheden had om uit haar benauwende wereldje te breken. Maar ook de heren zaten vast in hun "klasse". Familie en klasse waren toen zeer belangrijk. Alleen Vincent, Eline's neef, is er uit gebroken. Eline kijkt dan ook geweldig op naar haar neef. Vincent heeft alle comfort van dat overbeschermde wereldje opgegeven voor een avontuurlijk leven, maar moet wel geregeld aankloppen bij zijn rijke vrienden om aan geld te geraken... Heeft Eline dan te weinig karakter om iets aan haar situatie te veranderen? Naarmate het boek vordert, begin je als lezer ook in te zien dat al wat haar overkomt onvermijdelijk is. Dus toch het noodlot?