Een overvol schilderij, vol schoonheid.

“Zachtjes waaide het gele gordijn met alle paradijsvogels naar binnen en het was alsof er een zwerm vleugels regelrecht in de kamer kwam en dan weer terug werd gezogen. (Want de ramen stonden open.)”
Het boek “Mrs. Dalloway” van Virginia Woolf gaat over één zomerse dag, in Londen.
Men zegt dat het een moeilijk boek is, wegens de “stream of consciousness”.
(Wiki: “Stream of consciousness (Engels voor 'stroom van bewustzijn') is een verhaaltechniek die toegepast wordt bij fictie met de bedoeling een veelvoud aan indrukken weer te geven die zich aan het bewustzijn van een individu spontaan opdringen.”)
Ikzelf vond dat het, tegen alle verwachting in, vlot las.
Je moet natuurlijk geen hoofdstukjes verwachten, waarbij boven elk hoofdstuk duidelijk een naam van een personage staat, waarna dat hoofdstuk door dat personage wordt verteld.
Nee, geen hoofdstukjes.
Het gaat in één stuk door.
Het zijn niet alleen de handelingen en gedachten van Clarissa (Mrs. Dalloway) die beschreven worden. Als zij bv. op de stoep staat te wachten om over te steken, ziet iemand anders haar staan en heeft die iemand een mening over Clarissa, over haar kleding, over haar houding, over haar karakter.
Nog iemand anders komt voorbij en dan gaat het over die persoon, die voorbij komt. Over diens gedachten en herinneringen.
Septimus is ook een hoofdpersonage. Deze nog jonge man is duidelijk getraumatiseerd door de oorlog. (WOI)
Zijn gedachten en gevoelens en waanideeën zijn zeer gedetailleerd beschreven, alsook de gedachten en gevoelens van zijn vrouw.
En ten slotte: Big Ben!
Doorheen het hele verhaal weet je precies hoe laat het is. Big Ben slaat 3 uur. “De loden kringen losten op in de lucht.”
Woolf wilde oorspronkelijk haar boek “The Hours” noemen.
Tijd speelt nl. een prominente rol in dit boek. Niet alleen het heden, maar ook de vervlogen tijd, de herinneringen, de spijt...
Sommigen vinden het een deprimerend boek. Ik niet. Ik vind dat er levenslust uit straalt.
En, hoe fijn is het niet om in een boek uit 1925 een vrouwelijk hoofdpersonage te zien, dat 52 jaar is en NIET als oud en versleten wordt beschreven?!
In het nawoord wordt het door Yannick Dangré mooi verwoord:
“Ik werd je boek in gezogen, maar niet zozeer op basis van rationeel begrip.
Het was meer het gevoel van een mooi, maar overvol schilderij: de toeschouwer voelt de schoonheid, maar moet er nog een beetje zijn plek in vinden en alle details in zich opnemen.”
Een boek om te herlezen en te herlezen en te herlezen.