Boeiend verhaal; mooie beschrijvingen...

Bijna in één ruk uit gelezen.
Fleur Bourgonje heeft een prachtige schrijfstijl.
Je voelt de wind; je ruikt de zee en je hoort het rommelen van de vulkaan.

Heel bijzonder is het verhaal van Karin, de vluchtelinge, die gered wordt uit een kamp, door te trouwen met een visser, maar die op die manier op dat trieste vijandige eiland terechtkomt, dat een nog grotere gevangenis blijkt te zijn dan het vluchtelingenkamp.

Op het eind klimt Karin de vulkaan op.
Daar eindigt de film (met Ingrid Berman).
“Het is of alle gevaren waaraan ze in haar leven heeft blootgestaan samenvallen in deze ene klim, deze ene vlucht. Vogels die ze op het eiland niet eerder heeft gezien scheren langs haar hoofd. De rook slaat haar in het gezicht. Van de stank, of van het kind dat ze in zich draagt, moet ze zo braken dat ze uitgeput op de harde grond blijft liggen...
Geen avonturier, geen vulkanoloog zou het haar nadoen: dwars door de rookwolken en de zwaveldamp naar een punt klimmen waar het diepste, het meest roekeloze van de aarde, het vuur, in heel zijn verschrikking te zien is.”

Maar wat gebeurt er verder?
Geraakt Karin weg van het eiland, een nieuw leven tegemoet?
Of keert zij terug en legt zij zich neer bij een leven als eenzame vissersvrouw?
De schrijfster vertelt gewoon de beide mogelijke vervolgen.
Knap gedaan.

Een erg mooi boek, dat wel wat meer bekendheid had verdiend, vind ik.