Filosofisch en toch spannend.

In dit boek heb je twee verhaallijnen.
Je hebt het post-Franco-tijdperk en de vragen die opgeroepen worden bij het straffeloos blijven van vele misdaden, gepleegd tijdens de dictatuur. Als een zeer grote groep van mensen betrokken is geweest bij die misdaden, dan worden die niet bestraft. Dat zie je na elke dictatuur. Er wordt gezwegen over het verleden.
Eerst denk je als lezer: Hoe kàn dat allemaal onder de mat geveegd worden?
Maar gaandeweg besef je: Ze kunnen niet anders. Ze moeten verder met hun leven.
Het is geen 'vergeven' maar wel een 'verzwijgen'.
De tweede verhaallijn is die van het ongelukkige paar, Beatriz en Eduardo.
Waarom gaan ze niet uit elkaar?
Waarom laat Beatriz zich vernederen door haar man? Zij is toch een sterke, zelfstandige vrouw?
Is de beminnelijke Eduardo eigenlijk gewoon een schoft?
Er is, volgens hem, geen vergeving mogelijk voor wat zij heeft gedaan.
En zo wordt het verhaal, tussen al het gefilosofeer door, heel spannend.
Wat heeft Beatriz dan gedaan, dat zo onvergeeflijk is?
(Vreemdgaan is het niet, want dat zij dat doet, weet hij en vindt hij niet eens zo erg.)
Het verhaal klimt langzaam naar een apotheose en alleen een uitmuntend schrijver kan ervoor zorgen dat het einde niet teleurstellend is.
Javier Marias is zo'n uitmuntend schrijver!
Vijf sterren. (Maar je moet wel houden van lange, meanderende zinnen.)
Citaat:
“Maar vanaf het moment dat je ter wereld komt, begint je van alles te overkomen, het zwakke rad van de wereld lijft je sceptisch en onverschillig in en sleept je verveeld mee, want het is een oud rad en het heeft kalmpjes vele levens vermorzeld bij het licht van de luie wachter, de kille maan die dommelt en observeert met slechts één half geloken oog en die de geschiedenissen al kent voordat die zich afspelen.”