Minstens 300 bladzijden te lang

Meer dan 500 bladzijden lezen over de familie Sorenson vereiste bij mij wel wat doorzettingsvermogen. De zussen, de ouders en de ter adoptie afgestane zoon Jonah hebben wel interessante karakters, maar hun interacties zijn erg voorspelbaar en weinig bijzonder. In het begin had ik moeite met de tijdlijn en moest ik een briefje bijhouden wie nu wie ook al weer was en in welke verhouding zij tot de ander stonden. De schrijfster noemt regelmatig in het boek dat de familie Sorenson een gekke familie is, maar het komt op mij over als nogal doorsnee. Natuurlijk maken de dochters van alles mee in hun leven. Dingen waarvan je hoopt dat die je deur voorbij gaan, maar helaas is dat in het echte leven ook niet zo. De relaties hebben zo hun problemen maar het zijn allemaal liefdevolle heteroseksuele relaties. Niets is spectaculair in dit boek, tenzij je het vieren van een tweede Thanksgiving raar en bijzonder vindt.