Niet mijn boek

Als je de reviews leest moet je wel een liefhebber zijn van de schrijfstijl van Nicolien Mizee en houden van haar humor om het boek te waarderen. Ik had er zelf weinig mee en moest me er bijna toe aanzetten om verder te lezen. Het verhaal kabbelt voort langs de tuinders en de bewoners van het huis. Met allemaal is iets bijzonders aan de hand en dat schijnt op humoristische wijze te worden beschreven. Helaas mis ik die specifieke humor. Ik vond het saai, zelfs de moord kon het niet spannend maken. Een vals zingende minnaar op de begrafenis van Lidewij waarbij verschillende mensen stikken van het lachen zou erg leuk moeten zijn, maar ook dit kon mij niet bekoren. De hoofdpersoon Judith is schrijfster en geeft ook colleges. Tijdens een van haar lessen merkt een van de studenten op dat de kunst het leven volgt. Volgens Judith is dit precies andersom. In een boek volgt de ene gebeurtenis de andere op door de logische volgorde in het verhaal. Met alle toevalligheden in dit boek spreekt de schrijfster de hoofdpersoon mijns inziens tegen. Het was voor mij het eerste boek van deze schrijfster en het zal voorlopig ook de laatste zijn.