NoahNoah

En elke ochtend wordt de weg naar huis steeds langer door Fredrik Backman

“Een liefdevol portret van dementie dat je echt raakt.”
En daar is geen letter van gelogen. 50 pagina’s Backman op zijn best. 50 pagina’s die een ontroerend, pijnlijk, liefdevol beeld schetsen van een vader/opa die langzaamaan zijn weg verliest, in het leven en in zijn hoofd.
Hoewel deze tekst qua aantal woorden amper een klein boekje kan worden genoemd, kan het qua schoonheid en portret van een dementerende man wel tellen als een groot boek.

Opa kan zo aan het rijtje van personages die je in je hart sluit en nooit meer vergeet worden toegevoegd, naast Ove en Britt-Marie. ‘Dingen die mijn zoon moet weten over de wereld’ vond ik minder, jammer genoeg. ‘En elke ochtend…’ is meer, veel meer.

Een parel vol zinnen, gedachten en ideeën om te onderlijnen, diep te koesteren en uit te voeren. “Je houdt me vast alsof ik touw ben.” Dat is voor mij pure poëzie. Het idee dat een mens bestaat uit herinneringen die je moet koesteren, dat vind ik een fijne gedachte. En als ik ooit tussen de beren in een tent moet slapen dan plas ik zeker in mijn broek.

Backman kan oudere mensen zo raak beschrijven, zo mooi portretteren, dat je met tranen in je ogen aan je eigen oma denkt. En zelfs hier, in dit korte verhaal speelt hij het klaar om met een vleugje humor een glimlach op je lippen te toveren.

“Wie haast heeft met leven, is snel met missen.”