Kabbelend

Mevrouw Dalloway door Virginia Woolf

Een boek dat al bijna 100 jaar oud is maar nog steeds leest alsof het gisteren gebeurd zou kunnen zijn (op enkele kleine details na).
Eén dag uit het leven van Clarissa Dalloway, van het kopen van bloemen in de ochtend tot het feestje waar de bloemen voor dienen diezelfde avond. 182 pagina’s, geschreven als een ‘stream of consciousness.’ Klinkt saai maar dat is het eigenlijk niet.
Clarissa is een boeiende vrouw, met een nog steeds sprankelende geest, hoewel ze tegenwoordig een dame is uit de upper middleclass en niet langer omgaat met haar jeugdvrienden Sally en Peter. Elders in Londen maakt Rezia zich meer een meer zorgen om haar aan shellshock lijdende echtgenoot Septimus.
Die avond, op het feestje komen de levens van al deze personen toevallig (nog eens) samen.

Joke J. Hermsen schreef een super boeiend nawoord bij dit boek. Een nawoord dat vol inzichten zit die een andere/extra blik op het verhaal werpen. Omdat Hermsen veel verstandiger is dan ikzelf, gaf dit nawoord me alsnog extra leesplezier.

Ikzelf was vooral onder de indruk van de ‘kleine theorieën’ die Virginia hier en daar in het verhaal weeft, zoals Sally haar theorie over ‘allemaal gevangenen zijn’ of Clarissa’s transcendentale theorie, Peter’s theorie over het schrijnend zaadje…
Het boek kabbelt gezapig verder, je raakt af en toe wat soezerig tijdens het lezen en dan plots staan daar zinnen, ideeën die je moet onderlijnen, moet herlezen. Voor mij is Woolf lezen een beetje zoals Gilmore Girls kijken: je doet het niet voor het verhaal, je doet het voor het inkijkje in de ziel/het hoofd van boeiende vrouwen.