Je mag er zijn

Op mijn schouders van Jennifer Niven

Mijn verwachtingen waren hoog, eerlijk gezegd torenhoog. Ik heb maanden naar dit boek uitgekeken. Dat alles maakte dat dit boek bijna niet anders zou kunnen dan tegenvallen maar dat deed het niet, integendeel.

Ik ben 38, in theorie veel te oud voor dit boek. Ik vond het in het begin ook heel even moeilijk om me met Jack of Libby (de hoofdpersonen) te identificeren. Jack, de populaire eeuwige lolbroek die leidt aan prosopagnosie (hij kan geen gezichten herkennen) maar dat geheim houdt of Libby die haar moeder verloor toen ze elf was en ooit in het nieuws kwam als dikste meisje van de VS.
Met beiden leek ik niets gemeen te hebben maar dat was fout gedacht. Zo gaat het ook in het boek: iedereen denkt Libby en Jack te kennen maar is dat wel zo?

Als Libby na jaren thuisonderwijs terug op school komt wil ze zo graag het meisje zijn dat alles kan, en na jaren therapie denkt ze ook dat dat moet lukken. Tot ze Jack tegenkomt en een grap totaal uit de hand loopt.
Jack en Libby leren daarna elkaar beter kennen en daardoor ook zichzelf. Wij leren ondertussen meer over wat het inhoudt om er niet bij te (kunnen) horen, te leven in een wereld waarin iedereen naar je kijkt en je be/ver-oordeeld of een wereld waarin je in feite altijd alleen staat omdat je niemand ooit herkent.

Halfweg dit boek kreeg ik een krop in mijn keel en branden de tranen in mijn ogen. Omdat het verhaal zo mooi, ontroerend, herkenbaar, pijnlijk, frustrerend, romantisch, en grappig is.
Door het afwisselende vertelperspectief zit je volledig in Jack én Libby’s hoofd. Je ziet wat zij zien (of niet zien), je denkt wat zij denken en je voelt wat zij voelen. Niven heeft de gave om hyper-realistische personages neer te zetten, niet alleen haar hoofdpersonages maar ook alle personages er om heen.

Jack en Libby veroveren elkaar, de wereld en jouw hart. Eens je aan dit boek begint kan je het niet meer wegleggen. Ik heb met slaapogen onder mijn dons, ver na bedtijd, doorgelezen tot het uit was. En toen nog een lekker potje gehuild.
Ik wou dat ik in mijn middelbare schooltijd een Libby had gekend, of even geweldige vriendinnen had gehad als zij. Ik wou dat ik zelf wat meer Libby was geweest. Ik zou zelfs nu nog graag wat meer Libby zijn. Ik heb mijzelf alvast voorgenomen meer te dansen, waar dan ook.

Er is maar één nadeel aan dit boek, het zwarte gat waar je in valt als het uit is… Bedankt Jennifer om dit hartverwarmende verhaal neer te schrijven, en ik wacht vol brandend verlangen op een volgend boek van jou!

Op mijn schouders is een boek dat iedereen moet lezen. Iedereen die zich niet altijd even geweldig in zijn vel voelt, en hebben we dat niet allemaal wel eens? Dit boek zou verplichte literatuur moeten zijn op middelbare scholen én het schreeuwt ook om een verfilming.

Op mijn schouders heeft een plaatsje in mijn 38-jarige hart, hoofd en ziel veroverd!