Wervelwind

Stad van meisjes door Elizabeth Gilbert

Wow, hier keek ik zo naar uit! (Zo blij dat ik het al voor de officiële releasedatum mocht lezen.)
Elizabeth is altijd goed, dat weten we. Maar in dit geval heeft ze zichzelf weer overtroffen. Net als in Het hart van alle dingen is dit het levensverhaal van een vrouw. In dit geval Vivian Morris die op 19-jarige leeftijd bij haar tante Peg (eigenaar van het Lily Playhouse) in New York moet gaan wonen. Het is 1940, de stad bruist en Vivian is jong en onervaren…

Stad van meisjes is geschreven in briefvorm, 521 pagina’s lang. Op het einde sla je het boek toe met een zucht; omdat het verhaal zo mooi was, omdat het zo lekker lang en allesomvattend was maar bovenal omdat het veel te kort is. Vanaf de eerste pagina neemt Vivian je mee in een wervelend avontuur, in een wereld die bruist en stuwt, glinstert en rauw is. De brief is vibrerend, inspirerend en bovenal vol leven. Naast een ode aan een groep uitzonderlijke vrouwen is het ook een ode aan New York (de stad is één van de hoofdpersonages), en bovenal een ode aan het leven zelf.

Waar Vivian aanvankelijk jong en onervaren is, foute keuzes maakt, verkeerde afslagen neemt (en ik maar vloeken achter mijn boek want waar zij gaat volgen wij en waar zij niet meer gaat slaat er ook voor ons een deur dicht) en niet altijd even sympathiek is wordt ze gaandeweg het boek (de brief) meer en meer innemend, wijs en inspirerend. (Aan het einde van het boek heb ik best veel levenslessen onderlijnd.)

Vivian verandert, de wereld ook. Waar WOII en de jaren erna voor vele mensen angstaanjagend zijn, is dat het voor haar nooit want zij kent al lesbische mensen, de vrije liefde heeft voor haar geen geheimen meer, feminisme zit in haar bloed en geweldloosheid woont bij haar in. Zij is een vrouw die midden in de wereld staat, die volop leeft en daardoor ook makkelijk met het leven mee beweegt (ook een wijze les).

Naast de geschiedenis van Vivian en haar vrienden en zelfgekozen familie is dit boek ook een ode aan de geschiedenis van de stad New York. En het geeft ons een andere inkijk in de theaterwereld en in WOII.

In Stad van meisjes zit zo veel, elke lezer gaat er ook iets anders uit halen. Ik ga het zeker herlezen en ik wil de film er van zien (die moet er komen). Want tijdens het lezen zie je alles voor je ogen, zo levendig is het geschreven. Het leest als een trein, het heeft diepgang en personages die je nooit meer vergeet. Je voelt je echt aanwezig in het boek en dat is een enorm verslavend gevoel. Vandaar het zwarte gat als het uit is.

Het leven is wat het is, je kan alleen maar zijn wie je bent. Het is niet zwart-wit. Dat leert Vivian, en jij ook, dankzij Elizabeth Gilbert. Dikke merci Elizabeth, u bent een mooi mens en u hebt een mooi mens geschapen.

Stad van meisjes is één van die boeken die met reden een hype zal worden; alle aandacht voor het verschijnen is terecht. Dit is een fonkelende parel, een schitterend papieren juweel!