Lezersrecensie
Briefgeheim
Weet je nog van Virginie Grimaldi
Pauline haar wereld stort volledig in als haar man Ben aankondigt dat hij wil scheiden. Op vijfendertigjarige leeftijd, met een vierjarige zoon terug bij haar ouders gaan wonen, zo had ze zich het leven niet voorgesteld.
Omdat zij zich totaal niet bij de situatie kan neerleggen begint ze Ben brieven te schrijven. Elke brief bevat een herinnering aan hen samen. Deze brieven (het verleden) worden afgewisseld met het heden. Dat maakt dat je een vrij volledig beeld krijgt van het leven van Pauline en Ben. Althans, dat denk je. Aan het einde van het boek begint Ben terug te schrijven. Dan pas besef je dat Pauline een gekleurd beeld van hun verleden heeft geschetst, dat elk verhaal echt wel twee kanten heeft.
Naast de problemen van haar scheiding worstelt Pauline ook nog met haar familie. Ze heeft een moeder die een deel van haar jeugd verdwenen was, een vader die aan de drank is geweest, een schoonbroer die vreemdgaat (denkt ze) en een broer die nog uit de kast moet komen,… Al deze bij-verhalen maken dit boek boeiender en geven een goed beeld van hoe het er in een echte familie aan toe gaat: rommelig en af en toe flink lastig.
De korte hoofdstukken maken dit een boek dat makkelijk leest. Voor mij had Grimaldi nog iets verder de diepte in mogen duiken. De personages hadden nog iets meer body mogen hebben. Ik heb het idee dat het verhaal dicht bij Grimaldi’s eigen verhaal aanleunt en dat dit er voor zorgt dat ze onbewust een veilige afstand houdt. Jammer maar niet onoverkomelijk. Wie even wil verdwijnen in een boek dat vlot leest en entertaint is bij Weet je nog aan het goede adres.
Pauline haar wereld stort volledig in als haar man Ben aankondigt dat hij wil scheiden. Op vijfendertigjarige leeftijd, met een vierjarige zoon terug bij haar ouders gaan wonen, zo had ze zich het leven niet voorgesteld.
Omdat zij zich totaal niet bij de situatie kan neerleggen begint ze Ben brieven te schrijven. Elke brief bevat een herinnering aan hen samen. Deze brieven (het verleden) worden afgewisseld met het heden. Dat maakt dat je een vrij volledig beeld krijgt van het leven van Pauline en Ben. Althans, dat denk je. Aan het einde van het boek begint Ben terug te schrijven. Dan pas besef je dat Pauline een gekleurd beeld van hun verleden heeft geschetst, dat elk verhaal echt wel twee kanten heeft.
Naast de problemen van haar scheiding worstelt Pauline ook nog met haar familie. Ze heeft een moeder die een deel van haar jeugd verdwenen was, een vader die aan de drank is geweest, een schoonbroer die vreemdgaat (denkt ze) en een broer die nog uit de kast moet komen,… Al deze bij-verhalen maken dit boek boeiender en geven een goed beeld van hoe het er in een echte familie aan toe gaat: rommelig en af en toe flink lastig.
De korte hoofdstukken maken dit een boek dat makkelijk leest. Voor mij had Grimaldi nog iets verder de diepte in mogen duiken. De personages hadden nog iets meer body mogen hebben. Ik heb het idee dat het verhaal dicht bij Grimaldi’s eigen verhaal aanleunt en dat dit er voor zorgt dat ze onbewust een veilige afstand houdt. Jammer maar niet onoverkomelijk. Wie even wil verdwijnen in een boek dat vlot leest en entertaint is bij Weet je nog aan het goede adres.
1
Reageer op deze recensie