Eleanor, haar collega en de demonen uit haar verleden

Bij verschillende mede-bookstagrammers las ik dat ‘Ik ben Eleanor Oliphant (en met mij gaat alles goed)’ van Gail Honeyman echt een must-read is. Voor mij reden genoeg om het boek ook te lezen! In het verhaal kunnen als het ware twee verhaallijnen worden onderscheiden: 1) de relatie van Eleanor met een collega, welke ontstaat doordat zij samen een oude man helpen die gevallen is, en 2) Eleanor en de demonen uit haar verleden. In beide verhaallijnen, welke elkaar ook ondersteunen, maakt Eleanor een bewonderingswaardige ontwikkeling door. Als lezer leer je Eleanor begrijpen (wat aan het begin van het boek misschien wat vreemd over kwam, wordt gaandeweg het verhaal steeds passender bij Eleanor) en kun je je identificeren met haar gevoelens. Toch vond ik het einde wat abrupt: zodra Eleanor haar demonen toelaat, stopt het verhaal. Laat dit de ruimte open voor een vervolg? Ik ben in elk geval nog steeds in dubio of ik me nu blij of verdrietig voel na het lezen van de laatste bladzijde: het leven lijkt Eleanor weer toe te lachen, maar haar geschiedenis en de oorzaak van haar problemen zijn in- en intriest. En dit dubbele gevoel is, denk ik, nu net de kracht van dit verhaal! De drie woorden die dit verhaal voor mij het best omschrijven, zijn meeslepend, hartverwarmend en toegankelijk.