Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Wat als je liefde op het eerste gezicht de rug toekeert?

eluona 13 november 2018
“Ik hoopte een boek te kunnen schrijven waarmee ik lezers kon laten voelen zoals ik me voel bij het kijken van films als The Holiday en Love Actually: warm, helemaal meegesleept en volledig betoverd”, sprak auteur Josie Silver in een interview. Wel, daar is ze helemaal in geslaagd. Een dag in december verwarmt je van binnenuit, waardoor je zelfs gaat uitkijken naar de kortste, ijskoude winterdagen. Een dekentje, een theetje en dit boek: dat is puur genieten.

Het is enkele dagen voor kerst 2008. De 22-jarige Laurie zit op de bus naar huis. In Camden High Street komt deze schokkend tot stilstand. Ze kijkt naar buiten en ziet een jongen in het bushokje, helemaal verzonken in zijn boek. Dit is duidelijk zijn bus niet. Plots kijkt hij op. “We staren elkaar recht aan en ik kan niet wegkijken. Ik voel mijn lippen bewegen, alsof ik iets wil zeggen, God weet wat, en opeens wil ik uit de bus stappen. Ik voel een onbedwingbare drang om naar buiten te gaan, naar hem toe. Maar ik doe het niet. Ik verroer geen vin, omdat ik weet dat het me nooit gaat lukken om langs die freak naast me te komen en me een weg te banen door de volgepakte bus voordat hij weer gaat rijden. Dus besluit ik in een fractie van een seconde te blijven zitten en hem met mijn blik vol wanhopig verlangen over te halen in de bus te stappen.” Hij stapt niet in.

De daaropvolgende maanden scannen Laurie en haar roommate Sarah elke openbare plaats waar ze komen op zoek naar de busjongen. Tevergeefs. Tot Laurie hem kort voor kerst 2009 weerziet… wanneer Sarah op het kerstfeestje haar nieuwe vriend aan haar voorstelt. “Ik open mijn mond om hallo te zeggen en dan zie ik zijn gezicht. Mijn hart klopt in mijn keel en het voelt alsof iemand elektroden op mijn borst heeft geplakt en het apparaat op de hoogste stand heeft gezet. Ik krijg geen woord over mijn lippen. […] Groen. Zijn ogen zijn groen. Langs de randen van de iris zijn ze diep mosgroen en rond de pupillen amberkleurig. Maar het is niet zozeer de kleur die me treft als wel de blik die hij op me werpt terwijl hij me aanstaart. Een verbaasde flits van herkenning. Een duizelingwekkende, plotselinge schok. En dan is het opeens weer verdwenen, waardoor ik me vertwijfeld afvraag of ik het me door mijn enorme verlangen alleen maar heb ingebeeld.” Laurie besluit te zwijgen.

Zo begint het boek over Laurie, Jack en Sarah. Tien jaar lang leven we met hen mee.

De vriendschapsrelatie tussen Laurie en Sarah neemt een groot deel van het boek in beslag. Sarah en Laurie werden toevallig huisgenoten op de unief. “Beste nieuwe huisgenote, Ik ben goedkope bubbeltjeswijn aan het halen om ons nieuwe huis in te wijden. Neem de grotere kamer maar, ik bevind me toch het liefst binnen strompelafstand van de plee! S x” Kort na deze eerste woorden van Sarah, worden ze beste vriendinnen. Van het soort met onvoorwaardelijke liefde, zoals je het vaak enkel bij zussen terugvindt. En een goed team heeft een signature nodig, iets wat hen onderscheidt van de buitenwereld. Sarah en Laurie hebben de Delancey Street sandwich, genoemd naar hun adres. (Nadat zij met smaak zaten te eten van het broodje met kip, blauwaderkaas, sla, mayonaise en veenbessen, kon ik niet anders dan hun voorbeeld volgen. Het klinkt als een vreemde combinatie, toch is het werkelijk verrukkelijk!) Maar overleeft deze oersterke vriendschap als Sarah erachter zou komen dat Laurie belangrijke informatie voor haar heeft verzwegen?

Daarnaast hebben we natuurlijk Laurie en Jack, Jack en Laurie. De wereld stond even stil toen ze elkaar zagen, maar geen van beide was moedig genoeg om voor een vreemde van of op de bus te springen. Ze waren ook niet voorbereid op de ironische manier waarop het lot hen een jaar later weer samenbracht. Een paar seconden heeft Laurie om te beslissen of ze het Sarah vertelt. Ze besluit het geluk van haar vriendin en hun vriendschap boven haar eigen geluk te stellen. Gedurende heel de periode dat we hen volgen is er een interessante afwisseling van spanning en affectie tussen Laurie en Jack.

Die periode beslaat 10 jaar. Zoveel keer schrijft Laurie haar goede voornemens op voor het nieuwe jaar. Je merkt hieraan hoe Laurie stilaan echt volwassen wordt en hoe haar relatie met Jack evolueert.
Een boek een langere periode laten overspannen werkt. Zo heb je nog meer het gevoel dat je de personages door en door kent. Je volgt ze immers al zoveel jaren en ze hebben heel wat met je gedeeld. Het heeft ook als voordeel dat hierdoor het aantal lezers die dezelfde leeftijd als de personages hebben – iedereen leest toch liefst over zijn eigen levensfase? – een pak hoger ligt.

De levens van de personages zijn heel herkenbaar. Ze worstelen met relaties of hebben moeite om een job te vinden. Evengoed als wij, worden ook zij niet gespaard van persoonlijke drama’s. Ook hun leven neemt onverwachte wendingen waardoor ze plots een andere richting moeten inslaan. Dit wordt mooi beschreven in een van Lauries voornemens: “Ik wil het liefst al mijn kaarten in de lucht gooien om te zien waar ze zullen landen. Ik ben aan het watertrappelen, maar eigenlijk wil ik zwemmen.” Of het haar lukt om te zwemmen, lees je in het eigenwijze liefdesverhaal van Josie Silver.

Er is maar een ding dat ik mis bij Een dag in december. Een verfilming. Doe mij maar Domhnall Gleeson als Jack, Emilia Clarke en Sarah en Emma Watson als Laurie. Wat denken jullie?

Reageer op deze recensie