Lezersrecensie
Vivian, een karakter dat ik enorm kan waarderen
Een boek van Elizabeth Gilbert is voor mij altijd speciaal om te mogen lezen, het is namelijk net altijd iets anders. Hieraan denkend word ik ook in Stad van meisjes niet teleurgesteld.
Het verhaal is een lange brief van de hoofdpersoon Vivian Morris aan Angela, die graag antwoord wil op de vraag die ze aan Vivian heeft gesteld. Wie Angela is, wordt pas duidelijk aan het einde van het verhaal. Het verhaal start in 1940 als Vivian als 19-jarige door haar ouders naar haar tante Peg in New York wordt gestuurd. Ze heeft namelijk het eerste jaar van de universiteit niet gehaald. Tante Peg is eigenaar van het theater Lily Playhouse. Een compleet andere wereld. Vivian ontdekt al snel dat deze wereld helemaal op lijf is geschreven. Ze is helemaal thuis in dit theater tussen al die acteurs en showgirls, in hun mooie kostuums gemaakt en ontworpen door Vivian, haar hobby.
In de brief die Vivian schrijft geeft ze een kijkje in haar hele leven, een groot deel vind plaats in de jaren 40, midden in de oorlogstijd. We ontdekken hoe ze de stappen zet in haar leven en maken kennis met de belangrijke personen in haar leven die komen, gaan en blijven en het diepe dal waaruit ze langzaamaan weer opkrabbelt. En dit diepe dal blijft haar achtervolgen.
Ik heb Vivian leren kennen als een sterk en onafhankelijk persoon, die duidelijk haar eigen pad volgt, ook al is het in haar tijd niet gewoon. Een karakter dat ik enorm kan waarderen.
Het verhaal is een lange brief van de hoofdpersoon Vivian Morris aan Angela, die graag antwoord wil op de vraag die ze aan Vivian heeft gesteld. Wie Angela is, wordt pas duidelijk aan het einde van het verhaal. Het verhaal start in 1940 als Vivian als 19-jarige door haar ouders naar haar tante Peg in New York wordt gestuurd. Ze heeft namelijk het eerste jaar van de universiteit niet gehaald. Tante Peg is eigenaar van het theater Lily Playhouse. Een compleet andere wereld. Vivian ontdekt al snel dat deze wereld helemaal op lijf is geschreven. Ze is helemaal thuis in dit theater tussen al die acteurs en showgirls, in hun mooie kostuums gemaakt en ontworpen door Vivian, haar hobby.
In de brief die Vivian schrijft geeft ze een kijkje in haar hele leven, een groot deel vind plaats in de jaren 40, midden in de oorlogstijd. We ontdekken hoe ze de stappen zet in haar leven en maken kennis met de belangrijke personen in haar leven die komen, gaan en blijven en het diepe dal waaruit ze langzaamaan weer opkrabbelt. En dit diepe dal blijft haar achtervolgen.
Ik heb Vivian leren kennen als een sterk en onafhankelijk persoon, die duidelijk haar eigen pad volgt, ook al is het in haar tijd niet gewoon. Een karakter dat ik enorm kan waarderen.
1
Reageer op deze recensie