Een meesterlijk uitgedachte plot

Rome wordt opgeschrikt door een aantal moorden die geïnspireerd lijken op schilderijen van Caravaggio, waarop Christelijke martelaars op gruwelijke wijze de dood vinden. Al snel blijkt dat de slachtoffers een gemene deler hebben: ze kenden allen Sara Farenese, een professor in de geschiedenis die veel tijd doorbrengt in het Vaticaan, waar op datzelfde moment een machtsstrijd aan de gang is tussen de kardinalen die betrokken zijn bij het beleid van een financiële instelling, die in slechte papieren is komen te zitten. Als de rechercheur op retour Luca Rossi en zijn jonge partner Nic Costa Sara aan de tand voelen, is al erg snel duidelijk dat ze om onduidelijke redenen een en ander verzwijgt. En ondertussen gaat de moordenaar rustig zijn gang...

De Brit David Hewson was vroeger journalist, maar heeft die job opgegeven om zich voltijds op het schrijven toe te leggen. Nadat er in de tweede helft van de jaren ’90 al eens twee boeken (Semana Santa en Waan) van zijn hand in het Nederlands verschenen, kreeg hij met De Vaticaanse moorden een nieuwe kans op de Nederlandstalige markt. En deze keer lijkt het de goede keer, want de opvolgers Het Bacchus offer en De Pantheon getuige zijn ook al in de winkels te vinden. Ondertussen heeft de auteur er nog twee afgewerkt en volop bezig aan nummer zes van de reeks met Nic Costa in de hoofdrol.

Het citaat op de cover, “Intelligenter en beter geschreven dan Dan Browns bestseller ...” laat de lezer direct weten dat dit boek een van de vele was die het licht zagen in de nasleep van de hype die door De Da Vinci code veroorzaakt werd. Maar of deze quote nu verantwoordelijk is voor betere verkoopscijfers of integendeel veel lezers heeft weerhouden het boek ter hand te nemen, weet ik niet. Wat ik wel weet is dat dit bewijst hoe zeer een potentiële lezer erdoor misleid kan worden want, hoewel het begin wel degelijk dicht bij Dan Brown gelegen heeft, heeft De Vaticaanse moorden verder weinig gelijkenissen met het oeuvre van deze laatste.

Zijn journalistieke achtergrond komt duidelijk tot uiting in zijn schrijfstijl: historische feiten, achtergrondinformatie, beschrijvingen en het verloop van het verhaal zijn perfect vermengd tot een tekst die constant blijft boeien, zonder in de val van oppervlakkigheid te trappen, die dikwijls gepaard gaat met (te) vlot weglezende boeken. Toch ontstaat de indruk dat dit boek is samengesteld uit drie verschillende delen: het eerste deel vertoont duidelijke kenmerken van een reli-thriller. Dan wordt het een volbloed detectiveroman, om wat later weer een totaal andere sfeer uit te ademen. Feit is dat hierdoor het boek niet als een consistent geheel overkomt. Is het te wijten aan enige onkunde van de schrijver? Of is het een gewiekste poging om de lezer zelfs op dit niveau op het verkeerde been te zetten? Waarschijnlijk het laatste, want de plot zelf is ook zo opgezet dat de lezer meermaals, en als een donderslag bij heldere hemel moet vaststellen dat hij of zij weer de verkeerde kant uitkeek.

Dit meesterlijk uitgedachte plot is er dan ook eentje om duimen en vingers van af te likken. Gecombineerd met uitwerking van de interessante levensechte personages die allen hun kleine geheimen met zich meedragen, resulteert dit in een werk van hoge kwaliteit. Om dan nog maar te zwijgen van de plaats van het gebeuren: Rome, de eeuwige stad met bijna meer monumenten dan gewone gebouwen. De auteur, die wordt beschouwd als een kenner van de stad en er zelfs een tijdje resideerde, weet de zijn locaties perfect uit te kiezen. Jammer dat hij echter eenmaal in de fout gaat door de wereldberoemde Trevifontein toe te schrijven aan Bernini en ze te situeren op de Piazza Navona, maar dit is slechts een klein smetje op deze Rome-gids.

Samengevat is De Vaticaanse moorden niet intelligenter dan Dan Browns werk en ook niet beter. Wel intelligent en goed. Maar vooral anders.