Kritische noot

“De Klauw” is het eerste deel van de nieuwe trilogie van Adrian Stone en zijn zesde fantasyroman dat door uitgeverij Luitingh is uitgebracht. Zijn eerste boek verscheen bijna op de kop af tien jaar geleden in eigen beheer onder zijn echte naam Ad van Tiggelen, nadat Luitingh één van de uitgeverijen was die het toen niet volledig in hem zag zitten. Na het relatieve succes van “Profeet van de duivel” kreeg hij alsnog een contract en groeide Van Tiggelen als Adrian Stone uit tot een succesvolle fantasyauteur van eigen bodem.

Het eerste deel van de Magycker trilogie is op en top Adrian Stone. Zijn vlotte schrijfstijl is zeer herkenbaar en net als met de Duivel-trilogie weet hij ook met “De Klauw” het verhaal al snel in groot tempo aan zijn lezers te presenteren. Het kost je doorgaans nauwelijks moeite om volledig in de ban te raken van de karakters en alle gebeurtenissen.
.
Wat wel een beetje ontbreekt aan het eerste deel van deze serie is het goed in beeld brengen van de wereld waarin het verhaal zich afspeelt. Grote fantasyauteurs als Robin Hobb, George R.R. Martin en Joe Abercrombie kunnen dat als geen ander en zetten in een aantal zinnen per hoofdstuk de leefomgeving van hun karakters zeer helder neer. Bij Adrian Stone is dat vele malen minder en het plaatsen van een plattegrond aan het begin van het boek is lang niet voldoende. Voor fantasy is het belangrijk om de wereld overzichtelijk neer te zetten. Er mag best wel het een en ander onduidelijk zijn, maar je moet er als lezer wel enigszins je weg weten te vinden. Dat Aimerey, het eiland van de Magyckers, een beetje in het duister blijft in het eerste deel is goed te verklaren, maar het was wel fijn geweest als Semaris wat meer was uitgediept. Ook de overige eilanden worden af en toe genoemd, maar blijven grotendeels in het donker. Dat is een absoluut gemis aan de boeken van Stone en dus ook bij “De Klauw”. Het heeft misschien te maken met de beperkte omvang van zijn boeken, die in aantal pagina’s en formaat duidelijk verschillen met het werk van zijn Engelstalige collega’s, maar het is geen excuus. Het is de ontbrekende factor om als Adrian Stone ook buiten Nederland te gaan doorbreken en ik neem aan dat dit vanaf het eerste door Luitingh uitgebrachte boek wel een van de uitgangspunten is geweest. Anders had Stone net zo goed door kunnen gaan met het schrijven onder zijn eigen naam.

Tot zover de kritische noot. Adrian Stone slaagt er namelijk wel uitstekend in om de meeste karakters in zijn boeken tot leven te brengen en “De Klauw” bevat ook een aantal geslaagde vondsten die deze trilogie een eigen geluid geven. De rol van de draken is bijvoorbeeld erg goed gevonden en draagt bij aan de aantrekkingskracht van het verhaal. Ook de wijze waarop de Magyckers magie gebruiken en dit vervolgens weer aan banden wordt gelegd is goed uitgewerkt. Je merkt de onvrede bij de magiërs en de onderlinge spanning tussen de verschillende partijen die de macht hebben op Aimerey. Hoofdpersoon Auric is nog een beetje een mysterie, maar daar zal in de volgende delen ongetwijfeld verandering in gaan komen.

In zijn totaliteit is “De Klauw” een mooi begin van een op het oog veelbelovende serie en als Stone blijft werken aan zijn kleine tekortkomingen, dan is hij straks absoluut in staat om zijn magie ook buiten de grenzen van zijn eigen land te verspreiden.