Scheetkussen

Paulien Cornelisse is buiten haar rol als tafeldame bij DWDD vooral bekend van haar twee bestsellers in de boekwinkel. Over taal. Dat we bijna nooit zeggen wat we bedoelen. Op televisie is ze soms grappig maar toch heb ik nooit de drang gehad om iets van haar te lezen. “De verwarde cavia” is wat dat betreft dus mijn eerste kennismaking met Cornelisse als auteur. Eerlijk gezegd alleen maar omdat ik het boek kreeg toegezonden en dus de verplichting voelde om het ook daadwerkelijk te lezen. Met enige scepsis, moet ik eerlijk bekennen, want een boek over een cavia met een kantoorbaan leek mij niet echt iets dat mij zou aanspreken.

Een humoristisch verhaal. Dat was de algemene tendens op internet over het caviaboek. Lachen, gieren, brullen. Herkenbaar ook. Misschien soms zelfs confronterend. De absurditeit van een kantoorbaan gevangen in de belevenissen van een werkende cavia op de communicatieafdeling van een bedrijf. Cornelisse schrijft de kantooravonturen in een groot aantal korte hoofdstukken en het kost de lezer nauwelijks moeite om het boekje in een paar uur uit te lezen. Verstand op nul en voor je het weet is het uit. Blijkbaar spreekt de cavia boek minnend Nederland wel aan, want het boek stond al snel op de eerste plaats van de top 60 van het CPNB. De graadmeter van de verkopen in de boekwinkels. Maakt het van “De verwarde cavia” een goed boek? Ik durf het persoonlijk te betwijfelen, maar ben mogelijk niet de beoogde doelgroep. Verander de cavia in een vijfendertigjarige vrouw en het is volstrekt niet meer grappig. Ook met het knaagdier als middelpunt van het kantoor kan ik er nauwelijks om lachen. Het boek is feitelijk een soort scheetkussen. De eerste keer dat je er op gaat zitten is het misschien wel leuk, maar daarna weet je het wel. Na dertig keer begint het flink te irriteren. Na een aantal hoofdstukken in het boek van Paulien Cornelisse was ik het beest dan ook behoorlijk zat aan het worden. Natuurlijk, het leest vlot omdat de auteur uiteraard best wel kan schrijven en omdat het boek voor ongeveer 30% uit lege bladzijden bestaat. Dan wil het allemaal wel opschieten.

Als Cornelisse echt wilde opvallen met haar nieuwe boek dan had ze misschien beter over een knobbelzwijntje of een dwergpony kunnen schrijven. Dat was pas lachen geweest. Of misschien toch weer een nieuw boekje over taal. Hopelijk nooit meer over een verwarde cavia.