Uitputtend en minutieus veldwerk

De politie van Ystad krijgt te maken met de uiterst brute moord op Holger Eriksson, een inmiddels gepensioneerde voormalige autoverkoper, die gespietst op negen bamboepalen wordt aangetroffen. In eerste instantie staat Kurt Wallander, net terug van een vakantie met zijn vader naar Rome, voor een raadsel. Hoewel Eriksson in zijn leven genoeg vijanden had gemaakt, zijn er geen verdachten en lijkt ook een motief volledig te ontbreken. Maar binnen een paar dagen verandert de situatie volledig en krijgt de politie te maken met nog twee gruwelijke moorden. Wallander beseft dat hij op zoek moet naar een patroon en naar een samenhang tussen de drie slachtoffers. Want iedereen is er zeker van dat het om één en dezelfde moordenaar gaat en dat hij nog lang niet klaar is met zijn openbare executies.

Wat valt er nog te zeggen over de boeken van Henning Mankell dat nog niet in eerdere recensies is geschreven? De man is een waar fenomeen die van Kurt Wallander één van de bekendste en meest geliefde rechercheurs in boekvorm heeft gemaakt. Ik ben nog altijd blij dat ik enige maanden geleden – met een vertraging van een paar jaar – aan de reeks ben begonnen en ik zie met enige huivering het laatste boek steeds dichterbij komen. In de eerste twee boeken van Mankell vond ik de licht depressieve en wat zwartgallige Wallander soms maar een halfzachte zeurpiet en leek het mij zeer waarschijnlijk dat ik mij in de volgende boeken behoorlijk aan hem zou gaan ergeren. Het leek mij dan ook niet aannemelijk dat ik alle boeken in een relatief korte tijd zou gaan uitlezen. Maar het tegenovergestelde heeft ondertussen plaatsgevonden en voor mij is Kurt Wallander uitgegroeid tot een fameuze rechercheur, vol met menselijke zwakheden en met karakter eigenschappen die mij boeien en verbazen. Nog altijd heb ik soms momenten dat het bij mij begint te kriebelen, en ik de neiging krijg het boek uit het raampje van een snelle intercity te gooien. Maar Wallander blijft steeds minder lang in zijn sombere overpeinzingen hangen en aangezien de treinen in Nederland zo hard niet rijden, heb ik mijn bevliegingen altijd weten te onderdrukken. En gelukkig maar, want ook De Vijfde Vrouw is weer een adembenemend boek dat tot de nok toe gevuld is met gedegen politiewerk. Werkelijk alles klopt en tijdens het lezen wordt je als vanzelf meegezogen in het uiterst realistische verhaal. In tegenstelling tot veel andere politieromans komen de oplossingen in de boeken van Mankell namelijk niet vanzelf en moet er steeds uitputtend en minutieus veldwerk worden verricht. Beetje bij beetje vallen de stukjes dan in elkaar en zelfs dan is het nog maar de vraag of de dader kan worden gepakt. En de inmiddels opgebouwde spanning is bijna met geen enkel andere serie te vergelijken en wordt ook doorlopend afgewisseld met andere aspecten uit het dagelijkse leven van de belangrijkste hoofdpersonen in het boek.
Ook in de privé-sfeer krijgt Wallander met problemen te maken en ook zijn relatie met Baiba Liepa gaat niet al te voorspoedig. Dat kan ook in De Vijfde Vrouw weer een depressieve terugval van de rechercheur veroorzaken, maar ik had het raampje van de trein nog niet open of het moment was gelukkig alweer voorbij. Het boek is daarom wat mij betreft volledig in balans en samen met De Witte Leeuwin en Dwaalsporen mogelijk het beste deel uit reeks. Tot op dit moment moet ik zeggen, want er staan mij in de boekenkast nog twee lijvige boeken aan te staren. De omslagen smeken mij bijna om opgepakt te worden en dwingen mij om met het lezen te beginnen. Voorlopig probeer ik nog wat weerstand te bieden en eerst nog één of twee andere boeken tussendoor te lezen. Maar lang zal ik de aantrekkingskracht van Midzomermoord en De Blinde Muur niet kunnen weerstaan. Want daarvoor zijn de verhalen van Henning Mankell veel te goed en als ik er te lang mee blijf wachten, loop ik het risico zelf net zo depressief en zwartgallig te worden als Kurt Wallander dat in potentie kan zijn.

En dat wil echt niemand meemaken.