Goede Tijden, Slechte Tijden

Als je dacht dat het schrijversduo Hjorth Rosenfeldt na het derde deel van de Bergmankronieken het roer volledig zouden omgooien, dan kom je met “Het stille meisje” bedrogen uit. Alle kansen lagen er om een geheel nieuwe weg in te slaan, maar uiteindelijk gaat de serie gewoon verder waar het met “Het familiegraf” gebleven was. Op zich is dat helemaal niet erg, want het is een prima serie met aansprekende hoofdpersonen en voldoende spanning. Enig nadeel is alleen dat de persoonlijke beslommeringen van de leden van de Nationale Recherche steeds meer op een moderne soap beginnen te lijken. Er zijn wel heel veel onderlinge liefdesrelaties die steeds als knipperlichten aan en uitschieten en dat maakt het lezen na vier delen soms onnodig vermoeiend. Met een beetje durf hadden de auteurs daar in één klap allemaal mee kunnen afrekenen maar “Het stille meisje” maakt al snel duidelijk dat ze daar toch van hebben afgezien. Of misschien wel nooit hebben overwogen. De relaties op de werkvloer gaan namelijk in alle hevigheid verder en in sommige passages is het soms het net alsof je een deel van een Scandinavisch script van Goede Tijden, Slechte Tijden aan het lezen bent.

Ondanks dat is “Het stille meisje” weer een goede thriller. Het is spannend, zit erg goed in elkaar en is bovenal ook uiterst geloofwaardig. Als duo beschikken Michael Hjorth en Hans Rosenfeldt over een meeslepende schrijfstijl en hebben ze – net als veel andere Zweedse auteurs – op het oog totaal geen haast bij het vertellen van hun verhaal. Dit soort thrillers bezitten hun eigen tempo met veel ruimte voor sociale misstanden en maatschappijkritische elementen. “Het stille meisje” is hierop geen uitzondering. Psycholoog Sebastian Bergman zien we nu in een wat andere rol en meer van zijn menselijke kant. Uiteraard heeft hij nog altijd zijn eigen agenda, maar de auteurs maken hem toch langzaam maar zeker wat minder irritant.

De plot van het boek zit goed in elkaar al komt het op het oog wat snel en abrupt tot een eind. In de laatste dertig pagina’s leggen de schrijvers de basis voor het vijfde deel en wederom kan het ervoor zorgen dat de serie ingrijpend gaat veranderen. Op het oog zijn de ontwikkelingen niet verrassend aangezien ze er al een tijdje aan zaten te komen, maar het maakt je wel nieuwsgierig hoe de auteurs het gaan uitwerken. Om de serie op een hoger niveau te krijgen moeten ze mijns inziens een paar harde noten kraken en de opgeklopte romantiek tot een minimum beperken. Alleen dan maken De Bergmankronieken de stap van prima thrillers naar het beste wat de Zweedse misdaadliteratuur te bieden heeft.