Ondanks een wat moeizaam begin mijnerzijds heb ik toch wel van het boek genoten en is de literaire kant bij Indridason net zo belangrijke als spannende elementen.

Toen ik een paar weken geleden aan Moordkuil begon – mede vanwege de veelal lyrische reacties op ons eigen Crimezone forum – was ik vol verwachting van al het moois dat mij te wachten stond. De recensies logen er namelijk niet om en de reputatie van Indridason was hem vanuit het verre IJsland al vooruit gesneld. Maar helaas, na het eerste hoofdstuk besloot ik het boek al terzijde te schuiven en over te stappen op een boek van Henning Mankell. Op de één of andere manier sprak het begin mij niet aan en kreeg ik niet de impuls om door te lezen. Maar de mooie cover van het boek bleef mij toch steeds nastaren en diep vanbinnen besefte ik ook wel dat alle lovende kritieken ergens een voedingsbodem moesten hebben. Vandaar dat ik Moordkuil een paar weken later een tweede kans gaf, en deze keer werd ik wel gepakt door de twee verhalen die het boek doorkruisen.

Aan de ene kant is er het verhaal van de oude botten die worden gevonden en waar rechercheur Erlendur van wil uitzoeken wat er een kleine zeventig jaar geleden gebeurt moet zijn. Terwijl hij samen met twee collega’s in het verleden duikt, krijgt de lezer via flashbacks langzaam maar zeker inzicht in een triest verhaal over huiselijke geweld. Gelijktijdig met het onderzoek krijgt Erlendur ook te maken met zijn eigen huiselijke problemen, als zijn dochter hem telefonisch om hulp vraagt en uiteindelijk op de intensive care van het ziekenhuis voor haar leven moet vechten. Aan het ziektebed van zijn dochter begint de rechercheur vervolgens ook diep in zijn eigen verleden te graven.

Moordkuil is een knap geschreven literaire thriller en met zijn mooie en rustige schrijfstijl weet Indridason zijn lezers te boeien. Een aantal namen (en dan vooral de wat afwijkende uitspraak) zijn in het begin even wennen en tevens duurt het even voor je precies weet wat voor vlees je in de kuip hebt met de zonderlinge Erlendur. Zijn naaste collega’s vinden hem maar een vreemde vogel en ook als lezer krijg je in het begin maar weinig grip op hem. Het is een wat saaie man die zich maar moeizaam door het leven beweegt, nauwelijks vrienden maakt en emotioneel ook een paar fikse tikken heeft gehad. Een beetje de man die Kurt Wallander (de inspecteur in de boeken van Henning Mankell) had kunnen worden als hij zijn aanvallen van depressiviteit niet de baas was geworden. Maar ondanks zijn kleurloosheid in zijn privé-leven is Erlendur wel een kundige politieman, al is het aan de andere kant weer vreemd dat zijn leidinggevenden hem zoveel weken laten werken aan een mogelijk misdaad die zeventig jaar eerder is gepleegd. Alsof er geen andere – meer recente – misdaden moeten worden opgelost.

Maar Indridason heeft met Moordkuil een mooi boek afgeleverd en rechercheur Erlendur is zeker een verrijking voor het genre. Ik ben zeer nieuwsgierig hoe de schrijver zijn personage verder gaat uitdiepen en of er een verandering gaat optreden in diens verhouding met zijn dochter. Ondanks een wat moeizaam begin mijnerzijds heb ik toch wel van het boek genoten en is de literaire kant bij Indridason net zo belangrijke als spannende elementen. Veel nadruk in het boek ligt op de wijze van vertellen en het ontrafelen van het verhaal. Daarmee weet hij zich absoluut te onderscheiden van gelijksoortige auteurs als Henning Mankell en Karin Fossum. Door mij – en gelukkig vele andere – zeer geliefde schrijvers die met Arnaldur Indridason een duidelijke concurrent hebben gekregen.

Met de liefhebbers van literaire thrillers als duidelijke winnaars.