Weerzin

Een muidhond is een vis. Een zeelt, ook wel een groene karper genoemd. Dat is wat ik heb opgestoken van het debuut van Inge Schilperoord. En dat pedofielen doorgaans hele enge mensen zijn die in een aantal gevallen hun gang kunnen gaan omdat mensen in hun directe omgeving de ogen het liefst voor de waarheid sluiten. Dat van die enge mensen was voor mij op zich geen verrassing. Als je zelf kinderen hebt en daarmee de oer drang bezit om die tegen al het kwaad te beschermen, dan staan pedofielen bovenaan de lijst van personen die je in staat bent om de nek om te draaien. Minimaal. Het maakt van “Muidhond” een zeer moeilijk boek om te lezen, omdat je bijna in de huid kruipt van een man die al eens is opgepakt voor het misbruik van een kind. Het is alsof je een jas aantrekt die jarenlang in een vochtige kelder heeft gelegen en zwaar is van de stank en de schimmel. Je voelt je vies als je het leest, het maakt je kwaad en het zorgt ervoor dat je wilt weten waar je kinderen op dat moment uithangen.

Het debuut van Inge Schilperoord is een dapper boek. Je wint er namelijk – ondanks de nominatie voor de Libris Literatuurprijs – geen schoonheidsprijs mee. Het is geen boek waarin je lekker kan wegdromen. Het is geen boek dat je later nog eens zal lezen. Het is geen boek dat je meeneemt op vakantie. Het beste is een donker hoekje in je huiskamer, weg bij het raam en zonder dat andere mensen zien dat je het leest. Zo voelt het althans. Plaatsvervangende schaamte. Feitelijk lees je het op exact dezelfde manier als een pedofiel te werk gaat. Anoniem. Ongemerkt.

Het knappe van het boek is dat Schilperoord van de hoofdpersoon alles behalve een weerzinwekkend figuur heeft gemaakt. Je zou bijna medelijden met hem krijgen, als je een paar tellen vergeet wat hij is, wat hij heeft gedaan en nog steeds het liefst zou willen. Als je erover nadenkt is zij – net als de lezer – ook in de huid van de pedofiel gekropen. Het boek voelt daarom echt en weet te imponeren.

Toch ben je blij als je het uit hebt, vooral als je van tevoren niet wist waar het boek over zou gaan. Misschien wilde je de genomineerde boeken van de Libris prijs lezen of werd het om die reden aanbevolen. Ondanks de weerzin die je letterlijk voelt tijdens het lezen, is het wel een boek dat je heel erg lang zal bij blijven. Wat niet snel uit je herinnering valt weg te schrobben. Al denk je na afloop wel dat je zou willen dat je alleen iets over die groene karper had opgestoken.