Confronterend, mensonterend, tragisch

In deze eerste roman van Majgull Axelsson staan drie Filippijnse kinderen centraal die allemaal te maken krijgen met de gruwelijkheden die veel jongens en meisjes in dat land ten deel viel in de tijd dat de Filippijnen nog in de greep was van gewetenloze pedofielen. Van alle delen van de wereld kwamen mannen (en soms ook vrouwen) op deze kinderen af en gedroegen zich alsof ze de grootste weldoeners waren in het leven van de arme en vaak radeloze bevolking.

Het verhaal van Axelsson is keihard en vaak moest ik het boek wegleggen omdat ik bepaalde passages niet meer kon lezen. De tranen en de schaamte (mede vanwege de verwerpelijke rol die er ook vanuit ons eigen land werd gespeeld) kwamen vaak dicht naar de oppervlakte en ook weken later zat ik nog na te denken over de inhoud van dit boek. Bikkelhard, zeer confronterend, mensonterend, tragisch, ontroerend en - vreemd genoeg - in een aantal gevallen ook heel mooi. Met name de onderlinge vriend- en verwantschap onder de slachtoffertjes wordt goed beschreven. Na het lezen van Rosario Is Dood blijf je verslagen achter en ziet de wereld er plotseling heel anders uit. Triest is het feit dat het zonder enige twijfel nog altijd zal plaatsvinden. Andere landen, andere personen, andere kinderen. Maar dezelfde angst en gruwel. En dat is eigenlijk onvoorstelbaar! En daarom moet dit boek eigenlijk door heel veel mensen gelezen worden.