Ook de omgeving van het sneeuwrijke Zweden deed het bij mij erg goed en de verschrikkelijke kou was tijdens het lezen soms bijna letterlijk te voelen.

Het debuut van de Noorse auteur Åsa Larsson mag er absoluut wezen! Een prachtige voorkant, een prima titel, de juiste uitgeverij en – vooral – een heel goed verhaal. Tegen de achtergrond van het ijskoude en volop met sneeuw overdekte Noord-Zweedse stadje Kiruna, gaat het boek over de moord op Viktor Strandgård. Zijn verminkte lichaam wordt gevonden bij de kerk waaraan hij als geestelijke is verbonden, en al snel verdenkt de plaatselijke politie zijn eigen zus. Die roept vervolgens de hulp in van Rebecka Martinsson, een oude vriendin, die jaren eerder het stadje heeft verlaten voor een carrière als advocate in het veel grotere Stockholm. Tegen haar zin raakt Rebecka bij het onderzoek betrokken en lijkt zij de enige persoon die de onschuld van Sanna Strandgård kan bewijzen. Hiervoor moet zij zich echter in een enorm wespennest steken en komen ook minder prettige gebeurtenissen uit haar eigen verleden opnieuw aan de oppervlakte.

De rode draad in Zonnestorm is duidelijk de rol van de kerk in het afgelegen Kiruna. Welk geheim heeft het geloof daar te verbergen en wat was daarin de rol van het slachtoffer? Wat is de invloed van de andere geestelijke leiders op de bevolking en wat is er nu precies gebeurt in het verleden van Rebecka? Allemaal vragen die in de loop van het verhaal een antwoord krijgen en die de lezer doen snakken naar de ontknoping. Want wat is er nu eigenlijk allemaal aan de hand? De spanning is doorlopend om te snijden en op het eind komt alles heel bevredigend tot een spetterend slot. Een mooie bijrol is er voor het leuke hondje Tjapp, het speelkameraadje van de kinderen van Sanna Strandgård. Het is moeilijk om het beestje niet heel grappig te vinden, of je nu een dierenliefhebber bent of niet.  

Enige nadeel aan Zonnestorm vond ik zelf dat ik het begin wat taai vond. Ik moest echt moeite doen om het verhaal vast te kunnen houden en heb zelfs een paar keer overwogen om het boek aan de kant te leggen. Pas na een kleine vijfenzeventig pagina’s kreeg het mij echt goed in de ban en vanaf dat moment heb ik het bijna in één ruk uitgelezen. Ik ben blij dat ik heb volgehouden, al kan ik nu achteraf moeilijk meer aangeven waarom die eerste hoofdstukken zo moeizaam gingen. Misschien had het bij de start toch te weinig vaart en teveel onverklaarde mysterie. Misschien ook omdat de vrouwelijke politierechercheur Anna-Maria Mella te magertjes werd uitgelicht, terwijl zij naast Rebecka in feite de belangrijkste personage in het verhaal genoemd kan worden. Daar had Larsson in haar debuutroman misschien wat meer aandacht aan moeten besteden. Het thema van het verhaal is – zoals gezegd – de rol van de kerk en alles wat veel mensen zich in naam van het geloof allemaal  denken te mogen en/of moeten veroorloven. Een interessant gegeven wat door de auteur ook heel aardig en duidelijk in beeld is gebracht en wat een extra dimensie aan het verhaal heeft gegeven. Ook de omgeving van het sneeuwrijke Zweden deed het bij mij erg goed en de verschrikkelijke kou was tijdens het lezen soms bijna letterlijk te voelen.

In feite is dit boek zeker vier sterren waard (op onze schaal van vijf), maar vanwege het wat stroeve begin ben ik uiteindelijk op drie uitgekomen. Helemaal niet slecht voor een debuut en aan het eind liet Larsson blijken dat er een vervolg verwacht kan worden. Sterker nog: het moet uiteindelijk een serie van zes delen gaan worden. Ik ben nieuwsgierig naar het tweede deel, want met Zonnestorm heeft Åsa Larsson bewezen dat zij kan gaan uitgroeien tot een topper binnen de wereld van de literaire thrillers.