Weer heel fijn deel van de Cazalet-serie

Nu de oorlog voorbij is, lijkt de familie Cazalet hier en daar uit elkaar te vallen. Huwelijken lopen stuk, men is veelal ongelukkig, de jongeren verzetten zich tegen de ouderen, maar komen moeilijk los van hen. Verleidingen buiten het huwelijk worden onweerstaanbaar, maar de tijdgeest verbiedthet om ervoor uit te komen. Over gevoelens, verliefdheden en diepste wensen praat men niet. Als een deksel op een snelkookpan. Er broeit van alles, maar men is oneerlijk tegen elkaar, alles blijft onbesproken. Dan moet er wel een uitbarsting komen, dat kan niet anders. Maar dat is makkelijk praten vanuit de 21e eeuw, waar het in ieder geval niet direct een maatschappelijk schandaal is is om wat opener te zijn en een echtscheiding aan te gaan.

Met ups en downs kabbelt het leven voort in dit vierde deel, waarin de jongste generatie, opgegroeid tot jongvolwassenen, een grotere rol krijgt. Door de familieleden afwisselend een stuk te laten vertellen, soms wat zigzaggend door de tijd, geeft Howard een aardig inzicht in de familieverhoudingen, gedichtenspinsels en geheimen; levens soms met elkaar, soms langs elkaar heen, sommigen innig met elkaar, sommigen hartgrondig zonder elkaar. Nieuw zijn de beschouwingen van de zogenaamde ‘buitenstaanders’ (een aanduiding van Howard zelf), de (soms) niet bij de familie behorende, maar heel dicht daarbij staande en betrokken personages langs de zijlijn.

Howards minutieuze, verhalende schrijfstijl zorgt ervoor dat het nooit saai is. Ondanks dat er nog steeds niet heel veel actie in het verhaal zit, verveelt het nooit. Op de voorgrond staat altijd het gezins- en familieleven. Grote gebeurtenissen zoals oorlogen en politiek fungeren uitsluitend als decor voor de dagelijkse beslommeringen van de Cazalets en hun kleine kring vertrouwelingen.

De serie boeken geeft een prachtig realistisch kijkje in de armoedige, benauwende woon- en leefomstandigheden tijdens en net na de oorlog. En het leven van ongetrouwde vrouwen, eenmaal de vijftig gepasseerd, is echt afschuwelijk. Zij worden als volkomen nutteloos verklaard en afgedaan als oud. Brrr.

Tja, de vertaling… Ik heb daar al iets over gezegd bij de vorige delen. Ik ben niet tevreden met het werk van Inge Kok. Het blijft soms een beetje onnatuurlijk, onecht en on-Nederlands overkomen, met name in de dialogen. Mensen praten niet op die manier, ook niet halverwege de 20e eeuw. Jammer, en voor mij een klein minpuntje. 

Prachtig. Nog één deel hierna, en ik verheug me erop.