Niet helemaal overtuigend

Een zwaar onderwerp, de experimenten in Auschwitz. Toch spelen ze slechts een marginale rol, hoewel de gevolgen wel levenslang zijn voor Alma. Maar de beschrijvingen blijven oppervlakkig en gehaast. Ze komen op de een of andere manier niet echt bij mij binnen.
Deze stukken van Alma over de tijd in het afschuwelijke concentratiekamp vallen me tegen. Het is alsof Pauw hier steeds een verhaaltje voor de jeugd schrijft, zo vluchtig en ongeduldig is haar stijl. Misschien komt dat omdat iedereen inmiddels van de verschrikkingen in het kamp weet en nóg een beschrijving – uit de derde hand – voegt niets meer toe. Het mist inlevingsgevoel en is niet overtuigend.

Dit in tegenstelling tot de delen uit Charlie’s jeugd, waar het trauma van Alma en het effect daarvan op Charlie een grote rol speelt. Charlies eigen trauma, haar strijd en weerzin tegen haar stiefmoeder zijn volkomen begrijpelijk. Deze stukken zijn zo mooi, met veel diepgang geschreven dat Charlie de sympathie van mij als lezer heeft. Ze blijven veel meer hangen en zijn voor het gevoel veel belangrijker.

En net als het verhaal steeds beter wordt, vloeiender verloopt en de climax bereikt bij de bevrijding, is het uit. Afgelopen. Klaar. Het einde komt wel héél onverwacht. Zo onverwacht dat het fronsende verbazing wekt en dat het gevoel maar blijft zeuren dat er nog een stuk mist, dat het nog niet klaar is. Teleurstellend blijft het knagen.