Leuke thriller

Een postuum verschenen boek van Lucinda Riley, dat ze schreef in 2006. Het is tevens haar enige detectiveroman. Uit het voorwoord door haar zoon Harry Whittaker blijkt dat ze van plan was om na het voltooien van de zeven-zussenserie The Murders at Fleat House te herzien en alsnog uit te geven. Haar familie heeft nu, na haar dood, besloten om er niets aan te veranderen en het precies zo naar de uitgever te sturen als het is.

Het boek ademt zeer zeker wel Agatha Christie. Maar het is niet zomaar een simpele ‘who-dunnit’. Er zijn veel personages met elk hun verhaallijn, een wirwar aan derden die uiteindelijk leiden tot de plot.

Het tempo is tamelijk traag, terwijl de spanningsboog wel degelijk aanwezig blijft. Riley gaat diep in op haar personages en op gebeurtenissen zowel in het heden als in het verleden, zodat het allerminst een oppervlakkig detectiveverhaal is. Ze neemt de tijd, zoals ze dat ook doen in haar omvangrijke serie over de zeven zussen. Dit alles maakt het een goed uitgediept, ingewikkeld verhaal. Riley’s soepele schrijfstijl laten je geloven dat je er zelf middenin zit en alles op de voet volgt.

Er is genoeg spanning, suspense en een paar mooie onverwachte wendingen. De plot is onverwacht en laat alle eindjes bij elkaar komen. In een detectiveverhaal maken personages niet altijd een ontwikkeling door, maar in dit geval zijn we wel getuige van de persoonlijke ontplooiing van DI Jazz Hunter.

Ik kan wel een paar mindere puntjes noemen. Zo zijn er wel heel erg veel mensen bij de school betrokken met een aan de school gerelateerd geheim; en zijn er hier en daar erg lange – té lange – dialogen die te weinig toevoegen aan de verhaallijn.

Maar laten we niet vergeten dat het een boek is dat Lucinda Riley al zestien jaar geleden schreef. Wie weet wat ze hieraan nog herzien zou hebben. Wel is duidelijk dat zij in die zestien jaar een grote ontwikkeling als auteur heeft doorgemaakt.