Boeiend, vraagt naar meer

Dit boek – de hele serie van zeven eigenlijk – is al een tijdje een hype en ik word steeds nieuwsgieriger. Wat mij aantrok, is het ten eerste feit dat de verhalen een basis hebben in de mythe van de zeven Plejaden, ten tweede de historische lijnen en ten derde het mysterie: de zussen gaan elk op zoek naar hun afkomst. Wat mij nog steeds weerhield, was de zoetige kaft en de daaraan gelinkte vrees dat het een soort Bouquetreeks zou zijn, een niemendalletje. Niks mis mee, maar niet mijn ding.
Het eerste won.

Even moest ik aan de schrijfstijl wennen, argwanend als ik was. Was het niet te oppervlakkig? Te onbeholpen? Teveel gemakkelijke romantiek? Af en toe misschien, ja. Maar het verhaal heeft veel meer. Het geeft geschiedenis, met bestaande figuren, zowel in Parijs als in Rio, de bouw van het kolossale Christusbeeld. Dat, gecombineerd met Maia’s serieuze zoektocht en Rileys beeldende schrijfstijl, laat het uitstijgen boven de oppervlakkigheid. Heel snel had het me in zijn greep.

Helaas komen we niet alles te weten. Er zijn veel open eindes en onbeantwoorde vragen. Het slot is een beetje vaag, het gaat in de laatste alinea een onverwachte kant op. Onverwacht, want ineens lijkt het over Ally, de tweede zus te gaan. Als cliffhanger heel geslaagd natuurlijk, nu wil ik verder lezen en achter het geheim komen wat – vermoed ik – dwars door alle delen heengaat en wat over de overleden vader gaat. Over hem zijn er namelijk ook behoorlijk wat onopgeloste details.

Ik sla het boek dicht met een groot vraagteken op mijn gezicht. Maar er komen nog zes delen. Wie weet of er ook over Maia nog meer duidelijkheid komt.

Riley heeft me gepakt. Ik ben fan. Wanneer verschijnen de volgende zes boeken? Ik wil ze hebben.