Beklemmend. Beangstigend.

Vorig jaar heb ik Feeneys’ verbluffende debuut 'Soms lieg ik' gelezen. Daarom heb ik hoge verwachtingen van haar tweede boek, maar aan de andere kant ben ik wat huiverig omdat tweede boeken na juichend ontvangen debuten soms tegenvallen. Ik ga er zo neutraal mogelijk in.

Het verhaal gaat heen en weer tussen Aimee, de onzekere, bange, actrice, lijdend aan een soort minderwaardigheidscomplex en Aimee het kind, de traumatische gebeurtenis, dertig jaar eerder. De stukken zijn steeds op een hele vindingrijke manier met elkaar verbonden.

Feeneys’ pakkende, heel erg vertellende stijl neemt me mee bij alles wat er gebeurt, ze laat je letterlijk plaatsnemen in het hoofd van Aimee en twee andere sleutelfiguren. Het verhaal wordt almaar duisterder; de sfeer, de dreiging beklemmender, en de verwarring groter. De hoofdstukken vanuit het kind zijn perfect en hartveroverend vanuit een vijfjarig meisje geschreven, met alle onschuld en logica van het kind. Fantastisch.

Het is een rollercoaster waar Aimee doorheen gaat. Maar er zijn steeds haakjes. Prikjes waarmee Feeney suggereert dat er veel meer aan de hand is. Dingen die wij, als lezer, niet weten.

Wederom verbluffend, beklemmend, beangstigend en adembenemend spannend. Wederom laat ze ons achter in verwarring. We zullen nooit alles weten…
Ze heeft het opnieuw gedaan, Alice Feeney. Ik kan niet wachten tot haar volgende boek er is.