Niet overtuigend

Een gesloten-kamer-mysterie! Dit kan ik niet laten liggen.
Het lijkt inderdaad onmogelijk: een afgesloten hotelkamer, een vermoorde man en zes verdachten die dus geen kant op kunnen. Tegelijk heb ik ook vraagtekens bij bepaalde feiten. Bijvoorbeeld: wordt niemand van de zes mensen in die kamer vermist?

Heeft nou helemaal niemand gezien hoe ze weggekaapt zijn en naar het hotel ontvoerd? Ook niet personeel van het hotel? Zitten er dan zoveel mensen in een complot? Allemaal vragen, die ik hier niet stel omdat ze míj nou opvallen, maar ook omdat ze helemaal geen rol in het boek spelen. Het bestaat niet dat er zomaar ongemerkt mensen tegelijkertijd verdwijnen. De buitenwereld blijft buiten en dat is jammer, want die had zeker iets kunnen toevoegen aan de spanning en het raadsel.
Vaak kan ik me wel met een personage in een verhaal identificeren, maar in dit geval lukt het me niet om voor een van beide hoofdpersonen sympathie te voelen. Wraak, drugs, alcohol, verraad – uiteindelijk zijn er alleen maar verliezers.

Het verhaal is goed opgebouwd. Op het moment dat alles helemaal mis lijkt te gaan, hebben we nog 150 pagina’s te gaan. Ik moet even slikken, want wat kan er nog meer zijn? Dan schakelt McGeorge terug naar het verleden en direct komt daar de eerste grote verrassing. En er volgen er nog meer.

Het is een tamelijk unieke setting, mensen in die omstandigheden zoals van deze zes verdachten gaan elkaar in de krappe ruimte natuurlijk erg op de zenuwen werken. Dit is overtuigend uitgewerkt. Zo ook de dilemma’s van Sheppard, zijn twijfels en frustraties. Wel ervaar ik wat schoonheidsfoutjes.
Zo gaat het in de vertelling soms iets te snel. Het taalgebruik is dan als voor een jeugdboek, een spannend jongensboek, maar aan de andere kant ook te ingewikkeld, te omslachtig. Alsof McGeorge zelf niet precies weet hoe hij moet formuleren wat hij wil zeggen
En dan de drie puntjes na een zinnetje… Vooral slotzinnen van een hoofdstuk. Ze zijn bedoeld om spanning te creëren, maar dat werkt bijna nooit. Hier niet in ieder geval, want hij gebruikt het zo vaak dat het echt irriteert. Ook dat is een kunstje uit jeugdboeken. Het is iets te simpel.

Veel vragen worden beantwoord, terwijl er nieuwe vragen rijzen, die helaas blijven hangen. Bepaald feiten zijn niet voldoende onderbouwd om geheel te kunnen overtuigen.

Tik Tak is is een debuut. Chris McGeorge heeft zeker de potentie om nog flink te groeien in het schrijverschap. Ik ben benieuwd naar zijn volgende boek.