Was de inkt op?

In eerste instantie lijkt ‘Al het blauw’ een coming of age-roman: negentienjarige Simon besluit van de ene op de andere dag met zijn studie te stoppen en heeft geen idee wat nu. Even lijkt het schimmige MKI een uitkomst, al heeft dit bedrijfje er alle schijn van dat het teert op een piramideconstructie waarbij met name kansarme gezinnen worden gedupeerd. Terwijl Simon toch echt een doodgoeie ziel is.
Simon is een intelligente jongen, enig kind van twee arbeiders die vanaf hun veertiende jaar als fabrieksarbeider werken en toch in staat zijn (geweest) een redelijk welvarend bestaan op te bouwen. De ouders hebben zelfs het een en ander opzij gezet voor hun oogappel en meerdere keren manen zij hem eens een perceel uit te zoeken om een huisje te bouwen voor later. Zij hebben daarvoor gespaard.

“… ze wil dat haar zoon voelt dat ze hem liefheeft, dat hij het allerbelangrijkste in haar leven is. Er mag geen misverstand over bestaan.”

De eenenveertigjarige Carla werkt achter de bar in café Azzura, het belendende horecabedrijf aan het plaatselijke zwembad. Daar komt de jeugd uit de omringende dorpen samen.

“Ze bedenkt dat ze niet langer de vrouw wil zijn die iedereen kent van Azzura. De dochter van een vermoorde vader. De vrouw van John.”

John, de man van Carla, is vrachtwagenchauffeur. Discussies met zijn vrouw beslecht hij liefst met zijn vuisten. De onmacht druipt van de trotse trucker af.

Niet de ontwikkeling van Simon staat centraal in ‘Al het blauw’, veeleer is het de eenzaamheid die de verschillende karakters kenmerkt. Simon, als intelligente nazaat van eenvoudige ouders. Carla, door John uit de kippenfabriek gered maar geen liefdesrelatie met hem kan opbouwen. John, die in zijn vrachtwagen niet hoeft na te denken over zijn persoonlijke, lichamelijke, sores.
Naast eenzaamheid speelt vriendschap een rol, zoals die tussen Simon en Marc:

“Is dat een voorwaarde voor vriendschap, dat je voor elkaar belangrijk genoeg bent om je tegenover elkaar te schamen?”

Eigenlijk zijn alle personages op drift, zoeken zij het groenere gras bij de buren. Simon lijkt dat te vinden bij Carla, maar al snel levert dat problemen op en zelfs gevolgen waarvoor hij te jong is die naar behoren in te schatten. Ook Carla ziet een nieuwe horizon, met Simon. John? Voor hem is er geen einder in zicht.

‘Al het blauw’ is onorthodox in die zin dat het bestaat uit zeer korte alinea’s gevolgd door witregels. Dat helpt niet als je een boek in een ruk wilt uitlezen. Bovendien is het eind niet bevredigend, alsof de auteur heeft besloten dat hij op dat moment genoeg letters aan het papier had toevertrouwd.