Is Jonasson krankzinnig of geniaal?

Jonas Jonasson is gek, dat kan niet anders. Als je in staat bent een geloofwaardig boek te schrijven vol hilarische wendingen waarin je de ijkpunten van een eeuw vervat, beginnen mensen te twijfelen aan je verstandelijke vermogens. Als je dat vervolgens herhaalt, maar nu op basis van actuele wereldpolitiek, ben je gek (of geniaal).
Allan Karlsson, held uit De 100-jarige die uit het raam klom en verdween, leeft samen met kruimeldief Julius Jonsson in weelde op Bali. Langzaam maar zeker raken hun financiële middelen uitgeput. Daar kan de aspergeteelt van Julius geen verandering in brengen. Het is dan ook een geluk bij een ongeluk als de twee tijdens een ballonvaart ter ere van de 101e verjaardag van Allan in zee belanden. Maar wat onfortuinlijk dat nu juist een Noord-Koreaans schip hen weet te redden. En dan begint de tocht in de achtbaan die genoeglijk bekend verondersteld moge worden bij lezers die Jonassons werk kennen.
Het schip heeft niet alleen de twee Zweden aan boord, maar ook vier kilogram verrijkt uranium. Allan doet zich voor als Zwitsers kernwapenexpert en zo ontmoeten zij Kim Jong-un, waarbij zij vernemen dat er nog eens vijfhonderd kilogram uranium besteld is in Afrika. De twee vreemde snuiters beseffen dat zij moeten ontsnappen willen zij dit avontuur overleven. Wonderwel slagen zij daarin, met hulp van de Zweedse Minister van Buitenlandse Zaken. Vanzelfsprekend smokkelen zij het uranium mee het land uit.
Allan besluit hun buit over te dragen aan president Trump, die hem echter dermate schoffeert dat hij daarvan afziet. Zijn enige hoop is daarna gevestigd op Angela Merkel, een saai maar stabiel politiek leider, misschien wel de laatste in deze tijden van polarisatie. Zo eenvoudig zijn de plannen van de Zweden echter niet uitvoerbaar.
Eenmaal terug in Zweden belanden Allan en Julius in de handel in grafkisten. Vanzelfsprekend gaan zij ook daar weer op verkeerde lange tenen staan, wat resulteert in een spectaculaire achtervolging met tal van hilarische gebeurtenissen tot gevolg. Dat Allan daarbij terloops de grote lading verrijkt uranium weet te onderscheppen waar Kim Jong-un zo naar uitziet, is de kers op de taart.

Jonasson heeft in dit verhaal bestaande personen ten tonele gevoerd wiens karakters de lezer in grote lijnen kennen. Hij zet deze personen zeer geloofwaardig neer. Het verhaal wordt tevens gebruikt om Jonas’ zorgen omtrent de huidige ontwikkelingen in de wereld te delen. Politieke leiders die hun beleid vooral vormgeven ter meerdere eer en glorie van zichzelf, de minachting waarmee in de Westerse wereld met vluchtelingen wordt gemarchandeerd, het ongebreidelde gebruik van social media. Voor de lezers die dictators als Kim Jong-un en hersenloze narcisten als Donald Trump bewonderen, zal deze roman even slikken zijn.
Is Jonas Jonasson nu gek of geniaal? Ik houd het bij het laatste, al sluimert er enige twijfel…