Evolutie van de tamagotchi

De pluizige bolletjes die de levens van de personages in Fuzzie langzaamaan gaan bepalen, doen denken aan het Japanse speeltje tamagotchi, dat eind jaren negentig een ware rage werd in Nederland. Het was een eivormig ‘huisdiertje’ dat door de eigenaar verzorgd diende te worden. Als deze zijn/haar plicht verzaakte, begon het ding te piepen. Blijkbaar zijn de tamagotchi’s van toen geëvolueerd in fuzzies, pluizige bolletjes die zelf de regie nemen en de bezitter/verzorger met vragen en opdrachten bestoken. Een jonge product designer, Florence, speelt een beslissende rol in die wereld van fuzzies.
Fuzzie handelt over vervreemding, over eenzaamheid. Mensen die hunkeren naar de aandacht van anderen en hun diepste verlangens niet durven uit te spreken. Vaak zijn het vrouwen, jonge vrouwen die de aandacht en liefde van andere vrouwen zoeken. Onzekere types. Zoals Maisie. En juist als zij in hun spiegelbeeld bevestigd zien dat ze er niet toe doen, spreekt fuzzie hen geruststellend toe: Mag ik zeggen dat je mooi bent? Maar ook mensen die zich niet durven overgeven aan hun meest essentiële behoeften zoeken troost bij hun fuzzie, zoals Diek, een viriele zeventiger. Vrienden zijn zo nabij en toch zo veraf. Ieder met zijn eigen harige bolletje. Als de haren van het bolletje gaan uitvallen, het ‘beessie’ langzaam maar zeker steeds zachter praat, slaat de verwarring toe.