Een uitmuntende roman!

Op zijn negenenvijftigste heeft schilder Maris Coppoolse een overzichtstentoonstelling in het Stedelijk Museum in Amsterdam. De ochtend van de opening is hij gejaagd. Zijn vrouw Fran heeft meer tijd voor haar toilet nodig dan hij verwacht en ietwat geïrriteerd arriveert hij bij het museum. Daar ziet hij tussen het publiek de journalist die een uitgebreid artikel over hem zal schrijven. Waarom probeert de man zich voor hem te verbergen? Als hij enkele dagen later zijn kop groot ziet afgebeeld op de voorpagina van de krant, weet hij dat zijn geheim van de ene op de andere dag publiek is. Dat wat hij aan niemand anders heeft verteld dan aan Fran, de schuld uit zijn verleden die hij al vierenveertig jaar met zich mee torst, is wereldkundig gemaakt.

Op zijn veertiende eindigde een spelletje met zijn buurmeisje in een drama. De Jong beschrijft de vlucht van het Zeeuwse land na die gebeurtenis. Het beslag dat dit legde op het huwelijk van Maris’ ouders. Moeder die in de stad haar hang naar grandeur kan bevredigen, vader die verpietert in Rotterdam. Het liefst zou hij in z’n moestuintje aanrommelen. We zien Maris als twintiger worstelen in de Amsterdamse kunst scene, hoppend van het ene bed naar het andere. De vloek die hij met zich meedraagt verhindert een langdurige relatie. Als hij de kans krijgt naar New York City te verhuizen, grijpt hij die kans met beide handen aan. Op de vlucht, misschien wel zijn leven lang.
Na vijf jaar NYC keert Maris terug naar Amsterdam en ontmoet hij Fran, een weduwe die zich schuldig voelt voor de dood van haar man. Met haar durft hij zijn geheim te delen. Samen met Fran voedt Maris haar twee jonge kinderen op, als een zeer betrokken vader. Hun relatie houdt stand, maar als de beruchte coverstory is verschenen, trekt dat een zware wissel op het stel.

Eerdere boeken van Oek de Jong ademen soms een bepaalde zwaarmoedigheid. Tussen de regels door merkte je vaak de worsteling van de auteur. Bij 'Pier en Oceaan' kwam er beduidend meer lucht in zijn proza en in 'Zwarte schuur' merk je dat hij oprecht plezier heeft gehad in het schrijven, iets wat De Jong beaamde tijdens een interview op 22 september in Den Haag.

“Uit een dorp op de rand van een steile helling reed hij omlaag de vallei in. Er liep een dijk dwars door de vallei, die door een rivier was overstroomd en door de vorst was veranderd in een ijsvlakte. Hij parkeerde zijn wagen bij de rivier en liep een stuk over de dijk die de ijsvlakte doorsneed. Aan weerskanten stonden de bomen en struiken in het ijs.”

De Jong schrijft beeldender dan ooit. 'Zwarte schuur' is een roman over leven met een trauma en de ontkenning c.q. verwerking ervan, over de liefde en overgave. Het is een uitmuntende roman!