Beklemmende distopie

Stof van Joanne Carlton is een distopie zoals een distopie hoort te zijn.
Simon leidt het perfecte bestaan met zijn vrouw en zoon, tot op een dag een giftige stofwolk een einde maakt aan al het geluk... en het leven op aarde. Binnen korte tijd verliest hij zijn gezin en hond en hij besluit het ook op te geven. Op zijn laatste dag op aarde wordt hij echter letterlijk ruw wakker geschud door mannen die hem komen halen. Er is namelijk van hogerhand besloten dat twee mensen, die Adam en Eva worden genoemd, mogen overleven. En Simon is geselecteerd om Adam te zijn.

In Stof volg je Simon van begin tot eind. Hij is dan ook perfect uitgediept. Zijn gedachtegang, gevoelens en acties zijn tastbaar en voelbaar. De wanhoop, het verdriet, de onmacht; het spat van de pagina's af. Je beseft dan ook al snel dat je een ware pageturner in handen hebt.

Er zijn meerdere verhalen over het einde van de wereld en de mensheid zoals wij die kennen, maar toch heeft de auteur enkele verrassende plotwendingen voor de lezer in petto. Het hoe en waarom zou zomaar echt kunnen gebeuren en dat maakt het geheel beklemmend en beangstigend. Hoe Simon daar op reageert zijn pure en rauwe emoties, wat zorgt voor kippenvel tijdens het lezen. Het komt binnen en hoe.

Stof heeft maar één klein nadeel. Je racet door het verhaal heen, het is een rollercoaster van enkele uren. Maar is dat echt een nadeel? Nee, dat niet. Want de auteur rekt het verhaal niet onnodig en haalt er niet ineens van alles bij om het maar langer te laten duren. Het verhaal is zoals het is. In al zijn eenvoud bevat het immens veel lagen die je als lezer bij de keel grijpen.
En dat is wat mij betreft de ultieme leeservaring.