Ik, geen robot

Ik zeg het maar meteen eerlijk; dit was geen boek voor mij. Ik ben al niet zo'n science fiction liefhebber maar robots gaan mijn verstand te boven. En ondanks dat ik er in mijn dagelijks leven waarschijnlijk meer gebruik van maak dan me lief is, en ik sommige zaken niet eens meer kan missen (smartphone om maar iets te noemen), hoef ik voorlopig geen robot in mijn huis. Zelfs een robotstofzuiger of grasmaaier, hoe handig ook, komt er bij mij nog niet in. Waarschijnlijk heeft dit te maken met mijn aversie van alles wat met wiskunde en natuurkunde te maken heeft. Hoe interessant en nuttig deze wetenschappen ook zijn, ik kan er niet veel mee. Ik ben te veel een gevoelsmens maar daarnaast ben ik ook erg nuchter ingesteld en vraag ik me bij heel veel zaken in mijn leven af of ik er iets aan heb. Daarom werd ik ook lichtelijk ongerust van Asimovs robotverhalen. De negen verhalen die in Ik, Robot van hem verzameld zijn, beginnen behoorlijk onschuldig maar de schrijver gaat steeds een stapje verder de robots in de maatschappij te laten infiltreren, hierbij allerlei gewetensvragen en dilemma's voorbij laten komend. Er is dan nog wel gelukkig de persoon van robotpsycholoog Susan Calvin, die met haar logische redeneringen de lezer nog een beetje met de voeten op de aarde houdt, maar op het eind is er geen redden meer aan! Het toekomstbeeld wat Ronald Giphart samen met schrijfrobot Asibot aan deze bundel toevoegde, op uitnodiging van Nederland Leest, kon mij geen geruststelling geven. Maar wellicht is dat ook helemaal niet de bedoeling...Zowel Asimov als Giphart/Asibot laten hun licht schijnen over zowel goede als slechte aspecten van robots in onze samenleving. Dat Asimov hierbij een erg goede vooruitziende blik had, is op zijn minst opmerkelijk te noemen, als je bedenkt dat hij zijn eerste verhalen al in de jaren 40 van de 20e eeuw schreef. Laten we ons vooral blijven richten op de voordelen van robots en de nadelen zoveel mogelijk uit hun breinen weg weten te houden!