Ode aan de non-verbale communicatie

Trent Dalton is een Australische journalist. “Jongen verslindt het heelal” is losjes gebaseerd op ervaringen uit zijn jeugd. De sleutelfiguren zijn allemaal gebaseerd op de mensen van wie de auteur het meest houdt. De mooiste en meest gecompliceerde mensen die hij ooit heeft gekend, en hij hoefde zelfs niet de deur uit te lopen om ze te vinden. Trent wil de wereld gewoon een verhaal geven. Om al deze gekke en trieste en tragische en mooie dingen die hij heeft gezien om te zetten in een gek, verdrietig, tragisch en mooi verhaal.

Eli Bell is de hoofdpersoon is het verhaal. “Jongen verslindt heelal” begint wanneer Eli 12 jaar hij woont bij zijn moeder (heroïneverslaafde), stiefvader (heroïnedealer) en zijn oudere broer August (hij is gestopt met praten rond de tijd dat hun moeder hun vader heeft verlaten toen was hij 6 jaar oud). De omgeving waarin hij opgroeit is hard, maar hij krijgt weliswaar harde- levenslessen van zijn oppas, de veroordeelde moordenaar Slim Holiday. Dan wordt Eli’s moeder gearresteerd en moet hij noodgedwongen bij zijn onbekende vader aankloppen. Maar het lot zorgt voor steeds meer problemen. En tot overmaat van ramp wordt hij ook nog eens verliefd op het meisje van zijn dromen.

Eli is een jaar jonger dan zijn broer August. De broers zijn twee handen op een buik, de communicatie gebeurt non-verbaal, zo heeft Eli van zijn broer geleerd dat hij niet altijd hoeft te luisteren maar dat je soms alleen maar hoeft te kijken. August communiceert door woorden en zinnen in de lucht te schrijven. Wat hij schrijft, is soms heel duidelijk en logisch, maar vaker cryptisch en onlogisch. August geeft nooit uitleg waarom hij dingen schrijft, en dat is volgens Eli omdat ze beide speciaal zijn.
“Jongen schrijft op lucht. Niet op papier, schrijfblok of een typemachine, maar een geloofsdaad op ijle lucht, het onzichtbare spul, dat spul waarvan je niet eens zou weten dat het bestond, ware het niet dat het soms verandert in wind en in je gezicht blaast.” (p.11)

“Jongen verslindt heelal” is een coming-of-age verhaal. Het is hard, ruw, maar tegelijkertijd ook zo ontzettend fragiel. Dat komt mede door de verteller. Door Eli zijn ogen zie je de wereld, zijn wereld en de details die hij hieraan geeft.
Ik moet zeggen dat het voor mij moeilijk was om in het verhaal te komen, omdat ik het verhaal ook niet snapte (vele namen, verhalen door elkaar,…) maar door de onwetendheid wordt je ook nieuwsgierig. En zo brengt Trent Dalton je op een punt in het verhaal waar puzzelstukjes op hun plaats beginnen te vallen. Je raakt doorheen het lezen in de ban van het verhaal. Eigenlijk heeft de auteur dat fantastisch gedaan want als je het verhaal verder blijft lezen krijg je zoveel aha momenten doorheen het verhaal. En hebben de vele namen en gedetailleerde omschrijvingen zoveel meer betekenis.

“Jongen verslindt het heelal” staat vol prachtige dialogen, waarmee Trent Dalton ons over het leven laat nadenken. Ik wil graag één ervan vermelden, het gaat over een gesprek dat Eli heeft met een vrouwelijke arts.
“Waar gaat hij dood aan? vraag ik. ‘Arme stakker heeft een tumor zo groot als Ayers Rock in zijn hoofd’.
‘Is er iets aan te doen?’ ‘Misschien, misschien ook niet. Soms heeft de geneeskunde er weinig mee te maken.’
‘Hoe bedoelt u? God?’ ‘O nee, God niet. Ik heb het over Gog.’
‘Wie is Gog?
‘Gog is de chagrijnige, prikkelbare jongere broer van God. Terwijl God druk bezig is de Himalaya te bouwen, zet die ellendige ouwe Gog tumoren in de hoofden van jonge jongens in Brisbane’.”(p.169)
Toch staat Eli open en vrolijk in het leven. Hij probeert een goed mens te zijn in een wereld die vooral krankzinnig lijkt. Wat ik grandioos vond was dat de titels van alle hoofdstukken uit 3 woorden bestaan, doorheen het verhaal krijgt ook dit een betekenis.
“Jongen verslindt het heelal” gaat over broederschap de meest onwaarschijnlijke vriendschappen en liefde boven alles is doorheen deze roman heen geschroefd.