Een overhypt boek dat gewoon niet zo boeiend is.

Een recensie schrijven over dit boek zonder Gone Girl van Gillian Flynn aan te halen is haast onmogelijk. Niet alleen lijken de boeken qua titel op elkaar, maar net als Flynn deinst Hawkins niet weg van een onsympathieke protagonist. Rachel lijkt wel het onsympathieke zusje van Bridget Jones; een dertiger met een alcoholprobleem, gescheiden en momenteel vrijgezel, wonend in Londen en in het geheim werkloos. Om de schijn op te houden dat ze nog werkt, gaat ze braaf elke dag met de trein. Deze stopt altijd op hetzelfde punt voor een huis en Rachel is verveeld dan wel fantasierijk genoeg om zich een voorstelling te maken van het stel dat daar woont. Langzamerhand worden die illusies haar werkelijkheid en wanneer er iets gebeurt in dat huis, denkt Rachel waardevolle informatie te hebben.
Tegelijkertijd lijkt Rachels leven uit elkaar te spatten: haar obsessie voor haar ex-man en zijn nieuwe gezin is erger dan gedacht en haar geheime werkloosheid is ook nauwelijks te verbergen.
Lukt het Rachel om erachter te komen wat de vrouw is overkomen en belangrijker: Hoe betrouwbaar is Rachel, met al haar geheimen en illusies, nu eigenlijk?

Hoewel ik erg had uitgekeken naar dit boek, viel het me zwaar tegen. Ik vond Flynn's onsympathieke protagonist verfrissend, maar Rachel vond ik ronduit vervelend. Ik kon op geen enkel moment compassie voelen voor haar, niet alleen vanwege haar verslavingen en geheimen, maar vanwege haar bemoeienissen met het politieonderzoek. Hoewel ik de invalshoek leuk gevonden vond, vond ik het wel erg ongeloofwaardig dat een alcoholistische bemoeial met genoeg eigen problemen beter in staat denkt te zijn om een onderzoek te leiden dan de getrainde politiecorpsen van Londen. Ik was ook niet weg van Hawkins beschrijvingen; om een boek vanuit een eenzijdig perspectief te laten slagen, is het noodzakelijk dat het karakter niet voorspelbaar is, of dat de lezer zich niks aantrekt van het karakter. Beide vond ik bij deze thriller van toepassing en dit heeft mijn leesplezier aanzienlijk aangetast.
Ik vond het een ontzettend overschat boek: het is lang zo spannend niet als de media me deden geloven en ik vond het gewoon allemaal niet zo boeiend. Het meisje niet, de trein niet, haar problemen en verleden ook niet...alleen de overburen van de trein die dus elke dag bespied worden door Rachel wisten me te boeien, maar dat was van korte duur.