Een krampachtig aanvoelende poging van Noort om hip te zijn

　　De zevende roman van ‘s lands succesvolste thrillerauteur, Saskia Noort, begint in een Duitse ivf-kliniek, waar Anna Koster in de wachtkamer zit. ‘Ja, sorry dat ik u lastigval, maar u bent het toch?’, is de frase waarmee de bekendheid van het hoofdpersonage wordt geïntroduceerd, een leidraad in de wirwar van thema’s die aan bod komen in Huidpijn. Anna Koster is een presentatrice en journaliste van middelbare leeftijd, die samen met haar partner Sam haar kinderwens probeert te vervullen. Tijdens de behandeling biecht hij op een affaire te hebben, en in de rit naar huis verneemt ze via RTL Boulevard dat haar programma stopt. Deze pijnlijke gebeurtenissen worden breed uitgemeten in de pers, maar het verhaal neemt pas echt een dramatische wending als Sam op mysterieuze wijze verdwijnt en Anna ervan verdacht wordt daarin een rol te hebben gespeeld. In deze al rijke verhaallijn komt een heel scala aan plat beschreven personages voorbij, die al dan niet direct slaan op bestaande personen als Humberto Tan en Halina Reijn. Dit levert ongemakkelijke dialogen op, waarin Noort een poging doet deze personen zo levendig mogelijk te verwoorden, wat nogal krampachtig aanvoelt. Het lezerspubliek is namelijk zo bekend met de reputatie en stijl van deze persoonlijkheden, dat het onmogelijk is voor Noort om ze neutraal op te laten treden als bijfiguur. Ze fungeren als stereotypen, die vooral de actualiteit van Huidpijn moeten onderstrepen. Zo is Anna te gast bij De Wereld Draait Door, waar ze door Reijn gesteund wordt als die laatste inhaakt op een opmerking van Van Nieuwkerk: ‘Jezus! Deze vragen worden altijd aan een vrouw gesteld, nooit aan een man!’. Voor wie Noorts eigen televisieoptredens kent, is het alsof ze haar ongenoegen op de beeldvorming van vrouwen in de media wil uitspreken, maar omdat ze hier gebruik maakt van de status van een bestaand persoon, verliest ze aan geloofwaardigheid. De vele herhalingen van Noort over het voorkomen en de leeftijd van Anna en de vooroordelen die daarmee gepaard gaan, doen daar tevens ook afbreuk aan. Daarbij halen ze al het tempo uit het verhaal, want telkens als de plot zich heeft ontwikkeld, grijpt Noort weer terug op een aspect van de beeldvorming van Anna, of komt er weer een scène waarin ze stilstaat – vaak op letterlijke wijze, als Anna door een voorbijganger herkend wordt – bij diens status als een televisiepersoonlijkheid.
Huidpijn is wederom uitgebracht als literaire thriller, en door haar eerdere successen is het niet onterecht dat de verwachtingen rondom het thriller-aspect hoog waren. Noort heeft er echter voor gekozen om een grote hoeveelheid thema’s op te voeren, die vooral afleiden van zowel de plot als de personages. Zo laat Noort zelfverminking aan bod komen, wat haar eerder gemaakte punt over vrouwen ondermijnt. Anna krijgt ook nog te maken met een zus in een afkickkliniek, een onverwerkt jeugdtrauma, een zwangerschap, een gebroken hart en eenzaamheid. Ze lijken te zijn bedoeld om Anna af te schilderen als een labiel personage om zo de lezer ervan te overtuigen dat zij wel degelijk iets te maken heeft met Sams verdwijning. Het voelt echter zo geforceerd aan, dat het niet aannemelijk is dat een lezer dat daadwerkelijk overweegt. Wanneer het verhaal dan eindelijk de potentie heeft om nog enigszins spannend te worden, wordt het ondergesneeuwd door een web van irrelevante subplots. De onsamenhangende verhaallijnen worden aan elkaar geregen door een plat en plastisch taalgebruik, dat wordt opgeleukt met ontelbare hippe Engelse frases als ‘first things first’, ‘sweetheart’ en ‘one day you’re up, the next you’re down’. Noort gebruikt een ironische toon als Anna reageert op de namen van jongeren, ‘zo heten ze tegenwoordig’, maar is ongeloofwaardig als ze de gerenommeerde journaliste laat snapchatten met één van die jongeren, Jazz, en haar op niet ironische manier opvoert als een persoon tegen wie Anna opkijkt, ‘ik vraag me af waar [Jazz] al die wijsheid vandaan haalt’. Die bewondering van Noort voor de jeugd komt ook naar voren in de motto’s, waarvan één uit een nummer komt dat geschreven is door haar dochter.
Noort beschrijft haar protagonist als iemand die wil ‘overachieven’, en dat is precies waar ze zelf de mist mee ingaat. De roman gaat rakelings alle kanten op, en blijft daardoor nergens lang genoeg stilstaan om het verhaal goed binnen te laten komen. De titel is daarom werkelijk treffend: Huidpijn is te oppervlakkig en op geen enkel punt scherp of spannend genoeg om door te dringen om daadwerkelijk iets aan te richten.