Even taai aan de start, maar daarna steeds sappiger

De start van de trilogie rond Thomas Cromwell belooft veel goeds, als je alle verhalen die rond gaan moet geloven. En als lezer stort je jezelf dan in het avontuur, maar die eerste bladzijden is het toch wat zoeken naar het goede leesritme.

De vele namen, of beter gezegd, de vele personages met dezelfde naam, leiden tot verwarring in het hoofd van de lezer. Thomas? Over welke Thomas hebben we het? En het zelfde geldt voor de Mary's. Het duurt even voor je, ondanks alle beschrijvingen achter in het boek, grip krijgt op de personages en hun onderlinge verhoudingen. Pas op dat moment begint het echte leesplezier, want dan komt het ongedwongen lezen om de hoek kijken en dat kost gewoon een stuk minder energie.

Het op gang komen van het verhaal ligt absoluut niet aan de schrijfstijl van Hilary Mantel. Zij bevaart de wateren der schrijfkunst als een echte kapitein en laat de lezer genieten van de wilde golven. De zinnen zitten perfect in elkaar en spreken tot de verbeelding. Af en toe lees je spontaan een zin een tweede keer, gewoon om er nog een keer alle smaken van te kunnen proeven en misschien nog wel eentje extra te ontdekken. De humor die gebruikt wordt in het verhaal komt in het begin als een echte verrassing. Misschien heeft het te maken met verwachtingen of het idee dat je vormt als je het boek oppakt, maar het sarcasme en cynisme dat al snel van de pagina's af spat, is een echte traktatie.

De trilogie is opgebouwd rond het personage Thomas Cromwell. Hij speelt de hoofdrol en je leert hem het beste kennen. In Wolf Hall worden er stukken van zijn jeugd en jongere jaren via flashbacks aan de lezer kenbaar gemaakt. Dat heeft tot gevolg dat je een beetje heen en weer gaat in de tijd en af en toe goed moet opletten waar Cromwell wat heeft meegemaakt en wie hij daar heeft ontmoet. Het personage zoals Mantel het inkleurt, heeft vele lagen en die zijn zeker niet allemaal goed, maar als lezer is het moeilijk om geen sympathie voor hem te krijgen. Waar de geschiedenis hem toch wel een stukje 'slechter' afspiegelt, biedt Mantel ons de kans om de man achter alle daden te leren kennen. En dat is een waar genot.

Het mag gezegd worden, 'Wolf Hall' is een dijk van een roman en je kan gewoon niet anders dan verder lezen in 'Het boek Henry'. Hilary Mantel schetst een beeld van de tijd en doet dat op een uiterst fijngevoelige manier, met dubbele bodems en verborgen deuren overal. De symboliek is niet allemaal in één lezing te ontdekking en dit boek vraagt er dan ook om om herlezen te worden. Als lezer zie je verhaallijn en Mantel's stijl als twee aparte zaken bijna, die je eigenlijk niet in één keer helemaal onder de knie kan krijgen.
Wat het meeste is bijgebleven? Het feit dat Cromwell en harde, zakelijke kant kan combineren met een liefdevolle familiekant. En hoe Mantel er in slaagt om dat op een prachtige manier weer te geven.