De bijenhouder van Aleppo

‘De ogen van mijn vrouw boezemen me angst in. Dode vensters zijn het; ze kan er niet door naar buiten kijken en niemand anders kan erdoor naar binnen kijken. Stenen zijn het, grijze stenen, kiezels uit de zee’…
Met deze woorden begint het hartverscheurende verhaal van de Syrische Nuri en zijn vrouw Afra. Heel hun bestaan in Aleppo wankelt, als de oorlog en terreur toenemen. Als ze alles hebben verloren wat hun lief is, vluchten ze weg uit hun stad en laten alles achter. Maar ook in vrij gebied worden ze achtervolgd door hun diep verborgen angst en verdriet. De gevolgen van hun trauma’s worden langzaam zichtbaar en Nuri en Afra dreigen in hun pijn ook elkaar nog kwijt te raken. Er is nog één ding waar ze zich aan vastklampen: hun neef Mustafa wacht in Engeland op hen om hun bijenhouderij weer voort te zetten.

Op creatieve manier worden in dit boek twee verhaallijnen door elkaar geweven. Het leven in Aleppo en de beschrijving van de verschrikkelijke vlucht door Turkije en Griekenland worden met een kernwoord verbonden aan hun leven hier en nu, wat een bijzondere leeservaring geeft. Het boek neemt je mee naar Syrie, waar je de bloemen ruikt, de bijen hoort zoemen en de specerijen opsnuift op de markt. Het laat je mee dobberen in een volgepakt bootje op de Middellandse Zee, waar de paniek haast voelbaar wordt. Om vervolgens de uitzichtloosheid en wanhoop te ervaren, die in de verschillende vluchtelingenkampen haast wordt ingeademd.

De schrijver is er in geslaagd om haar ervaringen als vrijwilliger in een vluchtelingenkamp om te zetten in een meeslepend en ontroerend verhaal van liefde en verlies, angst en wanhoop, moed en hoop. Een verhaal dat raakt en onthutst en met andere ogen leert kijken naar de gevluchte medemensen in onze eigen omgeving.

‘En op een dag, op een dag gaan we weer terug naar Aleppo, en dan herbouwen we de bijenstallen en wekken we de bijen weer tot leven.’ Want: waar bijen zijn, zijn bloemen, en waar bloemen zijn, is nieuw leven en hoop!