Ontspannend, verstand-op-nul-boek

Iedereen die ooit al eens een boek van Heleen van Royen gelezen heeft, kan het beamen. Heleen heeft een eigen typerende schrijfstijl. You like it or you hate it.

In dit boek is Julia het grondig beu. De sleur wordt haar te veel en ze verlaat het huis en trekt richting het zonnige Portugal. Daar blijkt dat het leven toch niet groener is aan de overkant, toch besluit ze door te zetten. Ze wil de oude Julia terug naar boven halen. Uiteindelijk lukt dit haar ook en ze geniet zo van haar leven dat ze twijfelt of ze nog wel naar huis wil/durft. Tijdens haar reis wordt ze geestelijk bijgestaan door haar overleden broer Jimmy.

De lay-out van het boek vind ik eigenlijk niet mooi. Ik bedoel hiermee de tekst. Bovenaan elk hoofdstuk staat "hoofdstuk ..." in hoofdletters, maar wel hetzelfde lettertype en lettergrootte als de rest van de tekst. Misschien willen ze hiermee aan papierbesparing doen, geen idee, maar ik vind dit niet mooi. Mijn oog wil tenslotte ook wat. ;-)

De schrijfstijl was weer typisch Heleen, logisch uiteraard. Ik vind het heel moeilijk om haar schrijfstijl te omschrijven, maar ze differentieert zich wel van anderen. Het is helemaal anders, maar ik kan er de vinger niet opleggen.

Het begin van het boek vond ik niet zo leuk. Pas wanneer ze echt op mannenjacht gaat, wordt het interessanter. ;-) En op het einde stuurt ze het verhaal nog een andere kant op, want is Romeo wel diegene die hij lijkt te zijn?

Het was op zich een fijn boek om te lezen. Heleen van Royen is de Linda van Rijn van de romans. Lekker vlot leesbaar, ontspannend, verstand op nul, maar geen uitvlieger in de categorie.

En toch, Heleen van Royen heeft op de één of andere manier de kracht om me altijd naar haar boeken te trekken. ;-)