Prima boek

Het verhaal speelt zich af in het - voor ons - verre Amerika. Weduwnaar Charlie Goldwyn, jurist bij een gerenommeerd advocatenbureau, verblijft meer in zijn kantoor dan thuis. Zijn tweelingzus Zadie zorgt voor zijn 5-jarig zoontje Caleb. Charlie werkt heel veel uren en is amper betrokken bij de opvoeding van zijn zoon. Tijdens een welkomstfeestje voor de stagiairs, houdt Charlie een toespraak die zuur opbreekt: zijn ontslag. Hij doet er alles aan om zijn job terug te krijgen, maar daarnaast komt het besef binnen wat er nu echt belangrijk is in het leven. Zo wil hij meer qualitytime met zijn zoontje en onder invloed van zijn zus ontmoet hij na 35 jaar zijn vader. Charlie is razend op zijn vader en wil het liefst wegvluchten. Maar lukt het Charlie om zijn vader te vergeven of keert hij terug naar zijn oude leventje, enkel bestaande uit werken?

Het boek is onderverdeeld in middellange hoofdstukken (gemiddeld 10 pagina's). Elk hoofdstuk heeft geen nummer, maar wel een titel. Heden en verleden worden afgewisseld, want zo zijn er enkele flashbacks naar Mira, de overleden vrouw van Charlie en de moeder van Caleb. Deze flashbacks zijn chronologisch opgebouwd: ontmoeting, huwelijk, gezin, het overlijden van Mira,...
Op het einde van het boek is er nog een "2 jaar later"-hoofdstuk. Dit vind ik zelf leuk, aangezien je toch 330 pagina's hebt meegeleefd met het gezin Goldwyn.

De laatste zin is: "Wordt vervolgd." Betekent dat Cristina Alger een vervolg plant met deze personages of is het verhaal echt afgerond? Het heeft een dubbele betekenis, want in principe is het verhaal afgerond, maar toch zijn er nog mogelijkheden voor een ander verhaal.

De schrijfstijl is goed en begrijpelijk. Dialogen worden afgewisseld met vertellende stukken. De dialogen lezen veel sneller (maar dat is in ieder boek zo), de vertellende stukken zijn leuk omdat de lezer op deze manier de geschiedenis van de personages leert kennen.

Ik vond het leuk om te lezen, maar toch had ik een probleempje. Ik heb het boek in meerdere keren uitgelezen. Hiermee bedoel ik dat het me niet in de greep had zodat ik het boek in één keer uitlas. Wanneer ik stopte, moest ik me ertoe aanzetten om verder te lezen. Eens ik was begonnen met lezen, ging het echt supervlot. Dit fenomeen deed zich vaak voor. De laatste 150 pagina's heb ik trouwens wel in 24u uitgelezen.

"Dit was niet het plan" is best een prima boek. Hoort zeker bij de feelgoodboeken. Ik twijfelde tussen 3* en 4*, maar uiteindelijk heb ik 4* gegeven.