Goede chicklit voor jong en oud

De voorflap van het boek is heerlijk roze. En die kleur is voor mij de kleur van chicklits. Op de achterflap staat er dat het een roman is, voor mij is het eerder chicklit. Een roman vind ik eerder Santa Montefiore of dergelijke. Of komt het doordat de uitgeverij (The House of Books) bij mij bekend staat als een geweldige uitgever van chicklits?

Het verhaal gaat over de 52-jarige Anne. Haar heup is versleten en ze is aangesteld op hulp van buitenaf, vooral van haar man Paul. Ze zoekt toevlucht op een pokersite en leert daar de Italiaan Rafaël kennen. Na een heupoperatie wordt ze weer de oude, vitale Anne. Ze gaat voor het werk enkele dagen naar Milaan. Na lang twijfelen besluit ze met Rafaël af te spreken in Milaan. Maar of dat goed afloopt, is nog maar de vraag...

Het boek heeft geen hoofdstukken, maar is onderverdeeld in meerdere kleine stukjes. Wanneer er een nieuw stukje begint, wordt dit aangegeven met 2 schoentjes, hoge hakken uiteraard. Want één van de dromen van Anne is om weer op hoge hakken te kunnen lopen.

Ondanks het grote leeftijdsverschil tussen mij en het hoofdpersonage vond ik dit geen probleem. Ik kon me weliswaar niet helemaal inleven in het hoofdpersonage, maar ik ben een toekomstdenker. Ik droom over mijn toekomst. Hoe zou ik willen leven als ik 52 jaar ben? Zou ik dan ook lunchafspraakjes hebben met vriendinnen? Zou ik ook al rondwandelen met een versleten heup? Zou ik al kleinkinderen hebben? Daarnaast is het ook niet specifiek geschreven voor 50-jarigen. Ik denk dat het een heel breed publiek kan aanspreken. Anne loopt ook op haar hakken rond, chat ook nog, doet eigenlijk alle dingen die een 30-jarige ook doet. Er staat weinig in over de nakende ouderdom en dit wordt ook nog eens extra benadrukt in het boek. Anne is niét oud, voelt zich niét oud.
En een ziekenhuisbed in de woonkamer, kan ook een 30-jarige overkomen als zij iets voorheeft (vb.: auto-ongeluk).

In het boek komen er heel veel Engelse zinnen voor. Het is wel basic Engels, dus het vormt niet zo'n groot probleem. Wanneer het overgaat op moeilijkere zinnen, wordt het wel in het Nederlands gezegd. Aan de ene kant is dit wat verwarrend. Je bent het al gewoon dat er Engels wordt gesproken tussen Anne en Rafaël om daarna de moeilijkere dialogen in het Nederlands te zien verschijnen. Aan de andere kant: Niet iedereen is het Engels machtig, dus voor een Nederlandse chicklit moet het ook in het Nederlands staan. Het heeft wel een voordeel voor een eventuele vertaler naar het Engels: hij/zij moet nu al heel wat minder vertalen. ;-)

In het dankwoord stond ook een heel grappige zin. Het was iets in de aard dat ze in Italië ook al weten dat Nederlanders nooit veel willen betalen. Ik dacht bij mezelf: Maar ikke ook niet! ;-)
Het verschil zit er misschien in dat Nederlanders mondiger zijn en dat Belgen alles braafjes doen wat dat ze vragen, namelijk betalen.

Na dit boek te lezen, weet ik weer waarom ik de THOB zo'n goede uitgeverij vind. Zij hebben een neus voor goede chicklits en goede auteurs. :-)