Beter dan "Galgenveld"

In de zomer las ik Galgenveld. Dit boek vond ik maar zo-en-zo, en ik twijfelde heel erg om de drie volgende delen ook te lezen. Toen ik het boek thuis toegestuurd kreeg voor de Hebban-leesclub was ik echt wel benieuwd naar het vervolg en gaf ik deze reeks een tweede kans.

In het tweede boek worden op een doordeweekse dag twee kinderen ontvoerd op een publieke plaats. Eén van de kinderen is Jesse, het oppaskind van Sophie. Sophie is de beste vriendin van Kyra, die eveneens Jesse ook goed kent. Maud Mertens wordt op het onderzoek gezet, maar dan verdwijnen er nog meerdere kinderen. Deze ontvoeringszaak wordt een nationale zaak. Politieteams van heel Nederland speuren naar de verdwenen kinderen. Wat is er gebeurd? Waar zijn alle kinderen? Maar vooral, leven ze nog?
Ondertussen zoekt Kyra nog steeds naar haar verdwenen zus Sarina, dat haar naar een Duits waddeneiland leidt...

Isa Maron heeft geluisterd naar de commentaar van vele lezers tijdens de leesclub van Galgenveld. In dit boek zijn er heel wat minder vloekwoorden te vinden. Ze zijn er nog, maar niet overheersend of storend. De te korte zinnen zijn grotendeels verdwenen, wat het lezen ook wat aangenamer maakt. En het continue geswitch tussen "Maud", "Mertens" en "Maud Mertens" is ook grotendeels verdwenen.

De hoofdstukken zijn kort en wisselen ook af van perspectief en verhaallijn. Naast de verhaallijn van de ontvoering en de zoektocht van Kyra naar Sarina, leest men ook de gedachten van één van de ontvoerde kinderen en krijgt men ook een vervolg op het meisje in Londen. Dit laatste is trouwens in het cursief gedrukt en nog niet afgerond. Deze verhaallijn zal ongetwijfeld vervolgd worden in de volgende delen.

De schrijfstijl is deze keer ook beter. Veel aangenamer om te lezen door het schrappen van te korte zinnen. Er staan er nog in, maar ze zijn niet storend.

Deze keer had Isa Maron me wel mee in het verhaal. Ik genoot van het boek en kijk uit naar het vervolg. :)