Pareltje!

Hoe ze het klaarspeelt, ik heb er geen idee van, maar dit ogenschijnlijk dertien-in-een-dozijn-verhaal is in werkelijkheid een origineel verhaal. Een verhaal dat mij heeft verrast. Positief verrast.

Alles begint bij een oververmoeide Wim en Saskia. Hun zoontje is een echte huilbaby en dit weegt zwaar door op het koppel. Op een dag vertrekt Wim als een zombie naar zijn werk en wanneer hij 's avonds terug keert, ziet hij Fenne in zijn autostoeltje zitten. Dood.
Wim en Saskia zijn een emotioneel wrak na de dood van hun zoontje. Wim zoekt hulp bij psychologe Kathleen. Zij doet bij Wim een belletje rinkelen. Er klopt iets niet. Maar WAT klopt er niet?

Het boek is onderverdeeld in drie grote delen. In deel 1 wordt de periode voor en net na de dood van Fenne beschreven. Deel 2 is een flashback naar het verleden van één van de hoofdpersonages. En deel 3 is dan uiteindelijk de grote apotheose in het verhaal. De lezer krijgt te weten wat er werkelijk gebeurd is.

Vooral in deel 2 heeft Anja Feliers mij verrast. In het begin van het verhaal had ik nooit gedacht dat dit de wending in het verhaal zal zijn.

Waar ze mij dan niet mee verrast heeft, is de allerlaatste zin in het boek. Ik had het "op de moment" zelf al door. :p

In tegenstelling tot Hou van mij! en Laat me los! is Kathleen Verlinden hier nog minder aanwezig. Eigenlijk is ze echt een nevenpersonage, maar dan een nevenpersonage dat het probleem mee oplost. Een beetje inspecteur Porei uit de stripverhalen van FC De Kampioenen.

In dit boek werkte Anja Feliers niet met hoofdstuknummers. Elk hoofdstuk wordt aangegeven door een mooi symbool. Daarnaast is er ook een verschil in lettertype. Het lettertype vanuit het perspectief van Kathleen is groter dan het perspectief vanuit Saskia en Wim. Dit maakt het ook echt duidelijk voor de lezer. De lezer weet dan in welk personage hij/zij zich moet verplaatsen.

Kortom, ze heeft wéér een pareltje afgeleverd. Ze is en blijft mijn favoriete Vlaamse thrillerauteur. Ik kijk reikhalzend uit naar haar volgende boek.