Sluimergeest: balans en innerlijke kracht

Deze ochtend was ik erg vroeg wakker en heb ik ‘Sluimergeest’ van Cocky van Dijk uitgelezen. Gisteravond heb ik veel te lang doorgelezen in bed, want het verhaal is zo meeslepend, fantasierijk, spannend en boeiend dat ik het met moeite aan de kant kon leggen. En ik kan niet anders zeggen dat het wederom een heerlijke leeservaring is, en een prachtig boek over balans vinden, innerlijke kracht en macht.
In het eerste deel van de trilogie speelde het maken van keuzes een belangrijke rol voor Fenna en Gille. In het tweede deel gaat het meer om de relaties die beiden hebben en hoe zij daarmee omgaan. Omdat Fenna steeds meer in evenwicht komt met zichzelf en haar innerlijke draak krijgt ze steeds meer vrienden en wordt haar relatie met Arlan sterker. Door zijn honger naar wraak en macht vervreemdt Gille steeds meer en verliest daarmee de enige vriend die hij ooit heeft gehad.
In dit tweede deel van de Drakenzieler-trilogie maken Fenna en Gille een bijzondere ontwikkeling door. Nadat Fenna weer tot leven is gewekt met het bloed en hart van de witte draak, krijgt ze drakenschubben in haar gezicht en gaat ze steeds slechter zien. Ze krijgt hulp van de draak Aureolus om met deze transformatie om te gaan. Hij maakt haar daarmee bewust van haar innerlijke kracht, waardoor zij steeds sterker wordt.
Gille daarentegen probeert macht te verkrijgen via zwarte magie en belandt daardoor in neerwaartse spiraal waarbij hij zichzelf verliest en de duistere macht hem overneemt. Deze ontwikkeling begint als hij de zielen van twee door hem gedode konijnen zijn wil oplegt. In negatieve zin symboliseert het konijn de waanzin en is dit een keerpunt in de ontwikkeling van Gille. Vanaf nu neemt de duistere kracht hem langzaam over en gaat hij steeds meer verschrikkelijke dingen doen.
Gelukkig heb ik het derde deel van de trilogie, ‘Schemergeest’ al klaarliggen en ik ga nu verder lezen, want ik wil weten hoe het verder gaat met Fenna, Gille en de bewoners van de drakenburcht.