Vogelman

Dit boek was het debuut van de Jack Caffery serie, dus dat het verhaal vooral uit het oogpunt van Jack is geschreven is niet meer dan logisch. Het verhaal begint meteen met het feit dat de lijken gevonden zijn. Vijf lijken, dat is wel even BAM in your face, maar daar kon ik me al vrij snel overheen zetten.

In dit boek kom je veel te weten over Jack. Je merkt dat zijn verleden hem nog steeds veel bezig houdt. De zwarte nagel, die er nooit uit is gegroeid, blijft hem aan de dag herinneren dat zijn broer Ewan verdween. En dan heb je Veronica, die steeds ongevraagd zijn huis binnen dringt op de verkeerde momenten. Eigenlijk heeft hij spijt dat hij haar de voordeursleutel heeft gegeven. Hij houdt niet eens van haar!

Maar dan de zaak. Het wordt na een tijdje al snel duidelijk dat de dader een necrofiel is. En dan even na te gaan dat de stukken waar het over de dader gaat ook zo dusdanig beschreven worden dat ik er de rillingen van kreeg. Zo ranzig! Als ze eenmaal weten wie de dader is denk je, oke zaak afgelopen, Vogelman is weg. Alleen heb je dan nog meer dan 100 bladzijdes te gaan. Er wordt een verminkt persoon gevonden, die nog leeft. Wie is dan de echte Vogelman?

Het boek heeft me zo aangegrepen dat ik zelfs een stukje opnieuw heb gelezen om te kijken of ik het allemaal wel goed gelezen had. Stiekem wilde ik ook nog niet dat het boek al ten einde zou komen. Soms werd ik ook een beetje boos als ze hun focus op de verkeerde persoon hadden gezet, zo van: ”Neee die persoon moeten jullie niet hebben, het is die en die!”